Suck it and see

Μπάσταρδε Turner, είχα δίκιο που σε έλεγα σπυριάρικο το 2006. Όλη τη χρονιά περίμενα το 'Suck It And See' και μου έβγαζες σαν preview του αλμπουμ τα χειρότερα κομμάτια του. Είναι κάποιου είδους αγγλικό χιουμοράκι που δεν πιάνω; ή μήπως είναι η κλασσική τακτική του μειώνω τις προσδοκίες σου ώστε όταν σκάσει η δισκάρα που βγάζεις να τρέχω να κρυφτώ μη ξέρωντας από που μου ήρθε;

Either way οι Arctic Monkeys επέστρεψαν και βάζουν ξανά την Αγγλία στον χάρτη (για μένα δεν βγήκε ποτέ αλλά τέλος πάντων) και καταφέρνει το απόλυτο για μια μπάντα της γενιάς της. Μέσα σε πέντε χρόνια έχει βγάλει πέντε κορυφαίους δίσκους* , όταν άλλοι ζορίζονται για να βγάλουν ένα μέτριο follow-up στο καλό τους ντεμπούτο, ο Turner φτύνει άλμπουμς κάθε χρόνο για την πλάκα του.

*(μετράω μέσα και τους Last Shadow Puppets που είναι στην ουσία ο Turner και ο Miles Kane, που btw έβγαλε πολύ καλό δίσκο φέτος)

Fleet Foxes - Helplessness blues

Τους Fleet Foxes τους έμαθα όπως οι περισσότεροι με το πρώτο τους άλμπουμ κάπου μέσα στο καλοκαίρι του 2008. Χωρίς να είμαι ο μεγαλύτερος φαν της folk ή indie folk, από τις πρώτες ακροάσεις του είχα καταλάβει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ξεχωριστό. Σε ένα τόσο ταλαιπωρημένο είδος με πάμπολλες αδιάφορες κυκλοφορίες, το 'Fleet Foxes' ξεχωρίζε  με μεγάλη ευκολία και διαφορά. Ενώ συνήθως με άλμπουμ τους είδους, που ενώ μπορεί να μου φαίνονται συμπαθητικά σκέφτομαι "χμμ, ωραίο αλλά κάπου το έχω ξανακούσει αυτό", εδώ όλα μου έμοιαζαν πρωτόγνωρα και σε κάποιο βαθμό πρωτόγονα.



Πάντα μ' αρέσει να συνδυάζω τους διάφορους δίσκους με μια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας και το ντεμπούτο τους (προσωπικά) κόλλαγε ιδιαίτερα τις πρωινές ώρες. Όταν θες να ξυπνήσεις με κάτι χαλαρό που να σε εμπνεύσει και να σε πάρει από το χέρι για να ξεκινήσεις ήρεμα την μέρα σου. Το θεωρώ ακόμα και τώρα, 3 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, μαγικό το πως μπορεί να με εφησυχάζει και να με απομακρύνει από το αστικό τοπίο της αγαπημένης μου πόλης.


Μια πρώτη γεύση από την καινούργια τους δουλειά, πήραμε με το ομώνυμο κομμάτι, Helplessness blues, που ακόμα και μετά από τόσες ακροάσεις ξεχωρίζει μέσα από το καινούργιο τους album. Όπως και με πολλά κομμάτια των Fleet Foxes με άγγιξαν πολύ οι στίχοι του, χωρίς να επισκιάζουν βέβαια το μουσικό μέρος του. Απλά είναι που το θέμα του πάντα με απασχολεί. Το πως όταν είσαι μικρός νομίζεις ότι είσαι σπουδαίος, ξεχωριστός και τόσο διαφορετικός από τους άλλους, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα και να γίνεις κάποιος που οι άλλοι θα θαυμάζουν. Βέβαια όσο μεγαλώνεις συνειδητοποιείς ότι είσαι ένας απλός άνθρωπος που μάλλον δεν έχεις κανένα αντίκτυπο παρά σε ένα μικρό κύκλο ανθρώπων. Και αυτό είναι ok στην τελική αρκεί να τα βρεις με τον εαυτό σου. Αλλά πάντα θα υπάρχει το μικρό παιδί μέσα σου που ελπίζει να γίνει κάτι μεγάλο και τρανό.



Στο 'Helplessness blues' οι Fleet Foxes πειραματίζονται με περισσότερα όργανα, και δεν έχει πλέον κυρίαρχο ρόλο η κιθάρα του Skyler Skjelset, γεγονός που αρχικά μπορεί να ξενίσει αλλά σε καμία περίπτωση δεν νοιώθεις ότι στην τελική δημιουργεί κενό στον δίσκο. Ο χώρος που αφήνει καλύπτεται όμως με άνεση από μια μεγάλη γκάμα από μουσικά όργανα καθώς και από την φωνή του Robin Pecknold, η οποία όσο χαζό και cheesy και αν ακούγεται μου φέρνει ακόμα περισσότερο στο μυαλό κάποιον βοσκό με βελούδινη φωνή σε ένα βουνό της Αμερικής. 
  
Τι θα βρεις λοιπόν στο sophomore των Fleet Foxes? Το 'Battery Kinzie' που κυριαρχούν οι φωνητικές αρμονίες του Pecknold, όπως και το 'Lorelai' που μοιάζει να επιβεβαιώνει την αίσθηση που έχω ότι όλο το άλμπουμ κινείται γύρω από την φωνή του frontman τους. 
Έκπληξη αποτελεί το instumental 'The Cascades' με μια λυρική κιθάρα να γεμίζει τα αυτιά σου. ενώ ίσως το πιο όμορφο τραγούδι του δίσκου να είναι το 'Blue Spotted Tail', ένα νανούρισμα στην ουσία, το οποίο ταιριάζει γάντι στο κλείσιμο μιας βραδιάς με μπόλικο αλκοόλ την στιγμή σε πιάνουν οι φιλοσοφικές και υπαρξιακές αναζητήσεις σου, με αποκορύφωμα τον στίχο «Why is life made only for to end? / Why do I do all this waiting then? / Why this frightened part of me that's fated to pretend?», και θεωρώ ότι αυτό είναι το κομμάτι που θα έπρεπε να κλείνει το δίσκο σε αντίθεση με το εκπληκτικό 'Grown Ocean' στο οποίο αν και ξεσπαθώνουν όλη την ενέργεια τους θα ταίριαζε καλύτερα κάπου στη μέση του δίσκου για να σου δώσει μια αίσθηση κορύφωσης και μετά αποκλιμάκωσης αυτής της κορύφωσης με κάποια πιο αργά κομμάτια.

Γενικά αν το ντεμπούτο τους μου γεμίζει ιδανικά το πρωινό/μεσημεριανό ξύπνημα θεωρώ τον συγκεκριμένο δίσκο να κολλάει καλύτερα με τις βραδινές ώρες. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι Fleet Foxes γίνανε πιο σκοτεινοί και πιο βαρείς βέβαια.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν εξαιρετικό δίσκο, αντάξιο του προκατόχου του (δεν ξέρω άμα είναι καλύτερος ή χειρότερος ο χρόνος θα δείξει), ενώ στιχουργικά το θεωρώ ανώτερο και πιο ώριμο από τον πρώτο τους δίσκο, και μέχρι στιγμής τον αγαπημένο μου για το 2011.