indieground radio

Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Ναι σου λέω! Ο κύριος από εδώ μαζί με τον we are the music makers (aka Serpentine pad), αρχίζουν εκπομπή στον indieground radio τις Πέμπτες 10:00 - 12:00.
Τα ερωτήματα που εύλογα μπαίνουν είναι: μα καλά πόσο μαζόχας είσαι ρε φίλε; 10 το πρωί; Θα καταφέρω να ξυπνήσω τόσο νωρίς για να είμαι στην ώρα μου; Θα το πάρω σερί; Θα αποκαλυφθεί η μυστική ταυτότητα του Don Drapper? Θα γνωρίσουμε επιτέλους την γυναίκα του Ted στο How I Met Your Mother?
Oops παρασύρθηκα! Τα λέμε αύριο λοιπόν πρωί πρωί ;)

Broken

Need I say more?

Strange Powers: Stephin Merritt and the Magnetic Fields

Πήγα χθες στις Νύχτες Πρεμιέρας να δω το μουσικό ντοκιμαντέρ για τους Magnetic Fields, και τον Stephen Merritt. Μια τρελή περσόνα, αντικοινωνικός και gay. Αυταρχικός (σε κάποιες φάσεις μου θύμισε τον Ari Gold από το Entourage), με κυνικό και βιτριόλικο χιούμορ. Μου άφησε πολύ μέτρια γεύση. Βασικά περίμενα πιο πολύ μουσική και λιγότερους μονολόγους που σε πολλές φάσεις ήταν και άχρηστοι. Όλα τα λεφτά ήταν οι ατάκες του Merritt κατά τη διάρκεια της ταινίας. Να πω την αλήθεια από τα τραγούδια τους, είχα σχηματίσει μια διαφορετική εικόνα στο μυαλό μου για αυτόν. Μάλλον είναι και το πρότυπο που υπάρχει για τους rock 'n' roll stars.
Ενδιαφέρουσα ήταν η σχέση του με το alter-ego/soulmate Claudia Gonson, που είναι στην ουσία και το άλλο μισό του συγκροτήματος.
Τέλος πάντων the verdict is μέτρια ταινία, δεν τρελάθηκα με την καμία. Πάω να ακούσω το Distortion :P



Η ταινία στο imdb

Motorama - Alps

Πολύ θα ήθελα να το είχα βρει μόνος μου αυτό το δισκάκι για να το παίξω πολύ ψαγμένο τυπάκι, μουσικός προφήτης και τα σχετικά. Η αλήθεια είναι ότι το βρήκα από ένα ποστ του The Escapist, και με την περιγραφή του (εδώ) με έψησε άγρια να το κατεβάσω και να το λιώσω.

Post-punk/new wave από την Ρωσία φαντάζει σαν το συντομότερο ανέκδοτο. Κι όμως δεν κάνω πλάκα. Είναι ο δίσκος που ένοιωθα ότι μου έλειπε από μια γεμάτη μουσική χρονιά σαν το 2010.

Σοβαρά τώρα, οι τύποι είναι από την Ρωσία και με το που ακούς το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ τους, το 'Northern Seaside', πρώτα σε πιάνει η αλά Johnny Marr κιθάρα. Μετά μπαίνουν τα φωνητικά που θυμίζουν κάτι μεταξύ Matt Berninger των National και Ian McCulloch των Echo & The Bunnymen και λες όπα κάτι έχουμε εδώ. Από το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη το περιμέναμε και μας ήρθε από την Ρωσία (με αγάπη)!

Το 'Alps' είναι ένα πολύ δεμένο album, με εμφανείς επιρροές από Smiths, Jesus and The Mary Chain, και χαλαρά Joy Division. Η φωνή του τύπου με άρπαξε με τη μια. Σκοτεινή και βαριά χωρίς να γίνεται όμως καταθλιπτική, που σε συνδυασμό με την κιθάρα στήνουν κάτι απίστευτες μελωδίες που σε συνεπαίρνουν ενώ τα πλήκτρα στο background δίνουν αυτό το κάτι παραπάνω στην ατμόσφαιρα.

Οι Motorama είναι η μπάντα που θέλεις να ακούσεις μια βροχερή φθινοπωριάτικη μέρα περπατώντας μέσα στη γκρίζα πόλη. Έχουν το ιδανικό μείγμα μεταξύ bitter and sweet, άκρως ταξιδευτικοί και μελωδικοί.
Όταν άκουγα το Alps μου φάνηκε ότι ακροβατούν μεταξύ αισιοδοξίας και μελαγχολίας χωρίς έτσι να πετυχαίνουν την κάθαρση που συνήθως περιμένεις από τέτοιους δίσκους. Και πίστεψε με αυτό δεν είναι καθόλου κακό.

Οι τύποι είναι τόσο large που δίνουν το LP δωρεάν μέσα από το site τους.

Download εδώ.

Wavves - King of the Beach

Προχθές έκανα το comeback μου στην αθηναική άσφαλτο. Μετά από δυο μήνες αποχής από την γυμναστική, και εντατικού καπνίσματος για να μην νοιώθουν κόμπλεξ οι υπόλοιποι ποδηλάτες και ενίοτε οι οδηγοί αυτοκινήτων, όταν τους αφήνω πίσω και το μόνο που προλαβαίνουν να δουν είναι μια θολή φιγούρα σε ένα άσπρο κουρσάκι.

Άυπνος, νηστικός, αγύμναστος κατέβηκα καταμεσήμερο στη σχολή να δώσω μάθημα, στο δρόμο έπρεπε να διασχίσω κάθετα κάτι ράγες τραίνου που είχαν λακούβες γύρω τους. Βλέπω έναν ξένο με το ποδήλατο στα χέρια και σκέφτομαι πφφφ! τι φλώρος φοβάται να περάσει τις ράγες; τώρα θα του.... μπαμ πάρτον κάτω τον δικό σου! Ο ξένος μου έριξε ένα βλέμμα τύπου 'hate to say i told you so', όσο προσπαθούσα να σηκώσω την χαμένη περηφάνια μου.

Στο δρόμο για να πάω στη σχολή και στην επιστροφή άκουγα το King of the Beach των Wavves. Πολύ πορωτικό και ότι πρέπει για τέτοιες καταστάσεις. Ειδικά στην κατηφόρα να τα δίνω όλα (λέμε τώρα) ενώ ακούω το 'Idiot' και εγώ να ουρλιάζω τους στίχους του. Κάψιμο.

Το δισκάκι είναι τρομερό, είναι μια μίξη noise pop, punk-pop και lo-fi με surf ενώ σε κάποια κομμάτια ('Convertible Balloon', 'Baseball Cards' και 'Linus Spacehead') το πάει κάπως προς Animal Collective χωρίς να είναι απαραίτητα κακό μιας και του πάει.
Εκεί που κόλλησα με το album είναι με τους στίχους του τυπά. Αυτοκαταστροφικός όσο δεν πάει, ψυχάκι και ο αυτοσαρκασμός σε όλο του το μεγαλείο. Είναι από τους τύπους που μόνο από τα τραγούδια τους θα ήθελες να πιείτε καμιά μπύρα ενώ κράζετε όλους τους γύρω.

Πρέπει να ακούσω και τα προηγούμενα του standard.

download

A Bunch of Vinyls + AF

Σαν κάθε ποζεράς που σέβεται τον εαυτό του μαζεύω και εγώ βινύλια. Εμ τι περίμενες ότι δεν θα ικανοποιώ όλα τα κλισέ του και καλά μουσικόφιλου-χιπστερά; Χα!

Είχα καιρό να παραγγείλω βινυλιάκια, πάνω από 2 χρόνια και το γυρόφερνα πολύ καιρό στο μυαλό μου. Έτσι πήρα τα εξής:

The Pains of Being Pure at Heart - s/t
Mogwai - Mr. Beast
Arctic Monkeys - Humbug
Ratatat - Classics
A Place to Bury Strangers - Exploding Head

Έλεγα να βάλω και φώτο αλλά ντάξει μην το παραχέσουμε, αυτό το ποστ είναι showoff από μόνο του δεν χρειάζεται και σάλτσα!

Επίσης σήμερα έκλεισα εισιτήριο για να δω τους Arcade Fire, στη Βαρκελώνη οπότε θα πραγματοποιήσω δύο απωθημένα μου, σε ένα ταξίδι! ain't life sweet? (sometimes)
Τώρα κράχτε τους όσο θέλετε, για το ότι έχουν ξεπουληθεί, ότι το Suburbs είναι μέτριο και μια απ' τα ίδια, ότι ότι... Στα αρχίδια μου!
Οι Arcade Fire είναι από τις καλύτερες μπάντες της γενιάς μας, έχουν κάνει το απόλυτο που ελάχιστοι έχουν καταφέρει στα 00's, με τρεις στις τρεις αριστουργηματικές κυκλοφορίες και συνήθως ασχολούμαστε με συγκροτηματάκια του ένα άλμπουμ, μην πω του ενός single και μας ξινίζει όταν κάποιοι ξεχωρίζουν από την μετριότητα και βρίσκουν απήχηση σε ένα κάπως πιο ευρύτερο κοινό.

Πφφφ πρέπει να φταίνε οι αυπνίες :P

Interpol - Interpol

Αν και το καινούργιο album των Interpol, τέταρτο κατά σειρά, κυκλοφορεί σαν leak πολύ καιρό στο net δεν καθόμουν να το ακούσω για μια σειρά από λόγους.

Πρώτον, ήμουν διακοπές και προτιμούσα να ακούω κάτι πιο καλοκαιρινό.
Δεύτερον, είχε βγει σε χάλια ποιότητα και δεν ήθελα να βασανίσω ούτε τα ηχεία μου, ούτε τα αυτιά μου.
Τρίτον, οι Interpol είναι μια από τις μπάντες που τους έχω πολύ ψηλά, τα Turn On The Bright Lights και Antics πραγματικά άλλαξαν τον τρόπο που ακούω μουσική και τα έχω συνδέσει με μια από τις πιο ωραίες φάσεις της ζωής μου. Οπότε κάθε καινούργιο τους βήμα από την μια με ενθουσιάζει γιατί σκέφτομαι επιτέλους οι 'pol βγάλαν καινούργιο album - ε ρε λιώσιμο που έχει να πέσει, αλλά απ' την άλλη με φοβίζει η ιδέα ότι θα απογοητευτώ και θα αρχίσω να αναπολώ τις ωραίες εποχές circa 2004-2005 που ότι κατέβαζα μου φαινόταν τόσο πρωτόγνωρο, αυθεντικό και γαμάτο που δεν χόρταινα να το ακούω.

Εδώ και μέρες δεν είχα καμία δικαιολογία, οι διακοπές μου τελείωσαν, ο δίσκος leakάρε σε καλή ποιότητα οπότε έμενε να πείσω τον εαυτό μου ότι αφού αργά ή γρήγορα θα τον ακούσω γιατί να το καθυστερώ?

Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Όσοι ψάχνουν ένα καινούργιο TOTBL ή Antics, δεν θα το βρουν εδώ. Δεν θα βρεις ούτε Obstacle 1, ούτε Evil, ούτε C'mere, ούτε PDA και πάει λέγοντας.
Το Interpol δεν έχει τρελά ξεσπάσματα με τις μανιασμένες κιθάρες του TOTBL, ούτε post-punkιάρικα riffs που popίζουν όπως στο Antics.

Στον τέταρτο δίσκο τους οι Interpol, αν και έχουν διατηρήσει το γνωστό σκοτεινό τους ύφος, όμως υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση. Μιλάμε για πιο ύπουλο ήχο, πιο μελωδικό χωρίς πολλά ξεσπάσματα και κορυφώσεις. Εννοείται ότι ο ήχος τους είναι βασισμένος στον Paul Banks που πραγματικά τα δίνει όλα, τα φωνητικά του είναι τόσο απελπισμένα όσο ποτέ, λες και φωνάζει απογνωσμένα βοήθεια στο τέλος όμως αποδέχεται την τραγικότητα της ύπαρξης του,
Ειδικά στα τρια τελευταία κομμάτια του album ('Try It On', 'All of the Ways', 'The Undoing') νοιώθεις την φωνή του να σε στοιχειώνει...
Όλα αυτά με εξαιρέσεις το Lights και το Barricade, που φέρνουν σε πιο κλασσικά τους κομμάτια κυρίως μέσα από το Our Love to Admire.

Overall τι έχουμε δηλαδή;
Έχουμε το πιο δύσκολα προσεγγίσιμο album τους so far. Έχουμε το πιο εσωτερικό και εσωστρεφές album τους so far. Επίσης έχουμε το πιο down-tempo και μελωδικό τους δίσκο και το πιο χάλια εξώφυλλο/λογότυπο που είχαν ποτέ. 

download