Top of the Pops *31-20* για το 2010

Και μιας και ξεκινάει φέτος (για τέταρτη φορά) η blogovision, διαβάστε πιο πολλά στο blog του gone4sure προσπάθησα να κάνω μια λίστα με τα 30 albums που άκουσα και μου άρεσαν πιο πολύ για το 2010. Αρχικά πήγα για 20άδα μετά μου βγήκε 30αδα και παραλίγο να βγει 40-50άδα. Ω ναι, το 2010 ήταν μια πολύ καλή χρονιά! 

Aπό αύριο  σήμερα ξεκινάμε αντίστροφη μέτρηση από το #20 μέχρι το #1. Γουστάρω!

30. Band of Horses - Infinite Arms

Η μπάντα από Seattle με τα προσεγμένα και υπέροχα covers, μπορεί να μην μας πρόσφεραν φέτος ένα αριστούργημα όπως το Everything All the Time ή το Cease to Begin, αλλά

στο Ιnfinite Arms βρίσκει αρκετά αντάξια κομμάτια όπως το πιο ποπ κομμάτι τους Dilly, το επιβλητικό Factory και το Compliments.

29. Belle & Sebastian - Belle and Sebastian Write About Love

 Οι Belle & Sebastian ξέρουν να παραδίδουν άψογα indie pop κομμάτια no matter what. Αυτό κάνουν και στον όγδοο τους δίσκο, που ενώ μου άρεσε δεν με ενθουσίασε τόσο όσο παλιότερες δουλειές τους.

28. Broken Bells - Broken Bells

Οι Broken Bells είναι η συνεργασία του Dangermouse με τον frontman των Shins, James Mercer. Δεν ξέρω αν φταίει ότι μου έχει λείψει πολύ ένα καινούργιο άλμπουμ από τους Shins, αλλά μου κράτησε συντροφία πολλές ώρες. Κομμάτια που ξεχωρίζουν: October, The High Road, The Mall and Misery, Vaporise και Mongrel Heart μεταξύ άλλων.

 
27. Menomena - Mines

Οι Menomena φέρνουν έναν ακόμα πολύ καλό δίσκο, και οποιαδήποτε άλλη χρονιά θα είχαν καλύτερη θέση στις end-lists. Ο στίχος της χρονιάς τους ανήκει δικαιωματικά στο TAOS με το "I'm not the most cocksure guy
but I still sure fight the good hard fight"

26. Caribou - Swim

Ένα από τα soundtracks μου για το καλοκαίρι. Το Odessa είναι το απόλυτο καλοκαιρινό 'χιτ' και δεν σηκώνω κουβέντα και με Sun, Jamelia you can't go wrong.

 

 25. The Drums - The Drums

Αν και με το ep τους 'Let's Go Surfing' μας πήραν τα μυαλά και έπεισαν την μισή Καρύτση να αρχίσει surf, στο ντεμπούτο τους βρισκόνται ένα βήμα παρακάτω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα βρείτε surfpop διαμαντακία, μιας και το καλοκαίρι συνεχίζεται!

24. Allo Darlin' - Allo Darlin'

Ένα από τους αγαπημένους μου indie-pop δίσκους για το 2010. Ευαίσθητα, ανάλαφρα κομμάτια για έρωτες και όλα τα συναφή. Nothing more and nothing less.

23. Ceremony - Rocket Fire

Ότι μας έδωσαν οι Aptbs πέρσι μας φέρνoυν οι Ceremony σε μικρότερο βαθμό όμως. Το κοπάνημα και η πόρωση μετά θορύβου είναι εγγυημένα.

22. Women - Public Stain

Ένα μείγμα με βάση τους Velvet Underground και επηροές από shoegaze και post-punk. Ακροβατούν ανάμεσα στον θόρυβο και την μελωδία. Απολαυστικός δίσκος!

 21. LCD Soundsystem - This Is Happening

Ο Μr. Murphy για άλλη μια φορά δεν απογοητεύει προσφέροντας δυνατά dance κομματιά σε συνδυασμό με δυνατές κιθάρες όπου χρειάζεται. Μόνο που το λείπει αυτό το little extra something που θα τον έκανε ενά κλασσικό δίσκο. (Άκου οπωσδήποτε το 'All I Want')

Arcade Fire live at Palau Sant Jordi

Όσο και ωραία να είναι η Βαρκελώνη, εγώ κάθε λίγο και λιγάκι κοίταγα το ρολόι μου και σκεφτόμουν «σε τόσες ώρες θα βλέπω τους Arcade Fire». Με το που είχα ακούσει το εκπληκτικό Suburbs, και ας είχα μόλις γυρίσει από διακοπές έψαχνα τρόπο να τους δω live. Τώρα που συμβαίνει ρε γαμώτο. Οι Καναδοί απέδειξαν με την αξία τους ότι είναι (ίσως) η σημαντικότερη μπάντα των 00's. Γιατί κάθε φορά που βγάζουν άλμπουμ ξέρεις από τώρα τι θα ακούς για ολόκληρο τον χρόνο.
Ένας λόγος που περίμενα το λάιβ αυτό είναι ότι ήθελα να δω ότι το αξίζουν και πάνω στην σκηνή αυτό.

Βέβαια όποιος είδε το Unstaged που είναι μια συναυλία που κάνανε στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκη και το σκηνοθέτησε ο Tery Gilliams, θα έπρεπε να μην έχει αμφιβολία, αλλά έπρεπε να το δω με τα ίδια μου τα μάτια.

Την συναυλία άνοιγαν οι Fucked Up, το πιο άκυρο support που θα μπορούσα να πετύχω, κρίμα γιατί σε άλλες συναυλίες τους ανοίγουν οι Vampire Weekend. Καλά ρε παλικάρια από τόσα συγκροτήματα απ' τον Καναδά τους Fucked Up διαλέξατε; Με τι ψυχολογία; Τουλάχιστον ήπια με την ησυχία τις μπύρες μου για να είμαι 100% συγκεντρωμένος μετά, κάτι είναι και αυτό.

 

Το Palau Sant Jordi, ήταν μισογεμάτο όταν ο Win Butler και η παρέα του βγήκαν, και με τη μια με έστειλαν με το 'Ready To Start', το μπάσο σε χτυπάει κατευθείαν στο στομάχι και το μόνο που σου μένει είναι να τραγουδάς τους υπέροχους στίχους του. Περιττό να πω ότι χτυπιόμουν χειρότερα και από την πιο τελειωμένη groupie και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που ζω! Στο καπάκι Laika και πριν προλάβω να πάρω μια ανάσα αρχίζει το 'No Cars Go' και εκεί απογειώθηκα.. Το απόλυτο ξεσηκωτικό-συναυλιακό κομμάτι των AF, και ένα από τα κομμάτια που ονειρευόμουν να το δω live από τότε που στα χέρια μου έπεσε το πρώτο (και μοναδικό) ep τους.

Η σειρά της Regine να μας τραγουδήσει για την πατρίδα της την Haiti, τα χαμένα της ξαδέρφια και μετά το τραγούδι αποκάλυψη και γι' αυτήν αλλά και ολόκληρη την καναδική κολλεκτίβα. Ο λόγος για το Sprawl II, εκεί δεν άντεξα το ομολογώ, με πήραν τα δάκρυα. Δεν ξέρω γιατί, ενώ είναι ένα πολύ ανεβαστικό κομμάτι το Sprawl II, με συγκινεί πάρα πολύ. Αυτή δεν είναι και η μαγεία των Arcade Fire άραγε; Τόσο πολλά και διαφορετικά συναισθήματα, και πολλές φορές αντικρουώμενα μεταξύ τους, πακεταρισμένα προσκετικά σε τετράλεπτα κομμάτια. Η Regine όσο πάει και μ' άρεσει πιο πολύ, το έχει περισσότερο από ποτέ και αυτό φαίνεται 100% επί σκηνής.

 

Εντάξει όποιος δεν έχει συγκινήθηκε με το Intervention και δεν έκλαψε στο Crown of Love (άραγε υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει συνδέσει τους στίχους του με κάποια προσωπική του ιστορία;) δεν έχει την δυνατότητα να νοιώσει.
Ακολούθησαν τα We Used to Wait, Power Out, το Rebellion όπου έγινε ένας ψιλοχαμός, μετά το πιο 'σκληρό' κομμάτι τους λέγε με Month of May και το Τunnels.


Να πω την αλήθεια φοβόμουν ήταν θα έχουν χάσει τον αυθορμητισμό τους, την τρομερή ενέργεια που έβλεπα στις ζωντανές τους εμφανίσεις τόσο χρόνια στο youtube, αλλά και εκεί βγήκα λάθος. Φαίνεται μπάντα που γουστάρει που παίζει και είναι λες και έχουν βγει στα πρώτα τους live και είναι κωλοχαρούμενοι και ενθουσιασμένοι, όχι για ένα καταξιωμένο συγκρότημα με τρία αριστουργήματα στην πλάτη τους. Highlight βέβαια η φώτο από κάτω!

Το άλλο που μου έκανε έντυπωση είναι το πως σε κάθε τραγούδι, όλη η μπάντα αλλάζει θέσεις, πότε η Regine στα drums, πότε στα keyboards, πότε ο Win στο πιάνο, πότε με την κιθάρα, μετά από κάποια φάση έχανες την μπάλα με το ποιος είναι που! Στο άλλο που τους δίνω άπειρο respect είναι το ότι παίζουν σχεδόν ολόκληρο το Funeral έξι χρόνια μετά, χωρίς κανένα ίχνος σνομπισμού που βλέπεις στα περισσότερα συγκροτήματα (τύπου παίζουμε όλο το καινούργιο μας άλμπουμ για να πουλήσουμε κόπιες, και 2-3 από την υπόλοιπη δισκογραφία).

Στο encore ήξερα τι να περιμένω. Ήξερα ότι θα κλείσουν με το Wake Up αλλά και πάλι έμεινα μαλάκας με το feeling που βγάζει αυτό το κομμάτι όταν το ακούς ζωντανά με 10.000 ανθρώπους γύρω σου να τραγουδάνε μαζί σου... Ένα μικρό παράπονο έχω, που δεν παίξανε το 'Empty Room' που είναι απόλυτα πορωτικό κομμάτι για live αλλά σιγά.

Oι photos δεν είναι δικές μου και ανήκουν στον κύριο ricardopizana, που με άφησε να τις χρησιμοποιήσω. Τhanks dude!

Barcelona

Δεν ξέρω τι έχω πάθει αλλά με έχει πιάσει μια ψύχωση με την Ισπανία. Όλα ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο που μας πέρασε που επισκέφθηκα την υπέροχα μαγευτική Valencia και την όχι τόσο όμορφη Μαδρίτη. Έμεινα με το πως ένας Μεσογειακός λαός σαν τους Ισπανούς που ενώ έχουν πολλά κοινά με τους Έλληνες και τους Ιταλούς στην συμπεριφορά τους, έχουν καταφέρει να είναι και ανοιχτοί, χαρούμενοι άνθρωποι αλλά ταυτόχρονα και πολιτισμένοι.

Όταν με ρώτησε ένας φίλος, πως μου φάνηκε η Βαρκελώνη του απάντησα όπως θα μπορούσε να είναι η Θεσσαλονίκη εαν οι φίλοι μας εκεί στα Βόρεια (no offence dudes, αγαπάμε Θεσσαλονίκη) είχαν λίγο παραπάνω μυαλό και εκμεταλλευόντουσαν τα ατού της πόλης τους. Μια σχετικά επίπεδη πόλη, με δρόμους με μπόλικη άπλα (σε πολλά πεζοδρόμια παίζεις άνετα μπάλα), 100 (ναι 100) χιλιόμετρα ποδηλατόδρομων κατά μήκος της πόλης. Μια παραλία που εξυπηρετεί πρωτίστως τους δημότες της, προσφέροντας χώρο για περπάτημα, skate, ποδήλατο, rollers και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νου σου.

Μου άρεσε που είδα σε μια πόλη του Νότου τόσα πολλά ποδήλατα, πολύ κόσμο να περπατάει (ή να έχει βγει για τρέξιμο) και οδηγούς που να σέβονται και να αναγνωρίζουν πως πρωτεραιότητα έχει ο πεζός και μετά ο ποδηλάτης. Γιατί? Γιατί είναι οι πιο ήπιες μορφές μετακίνησης.

Και δεν σταματάει εκεί, η Βαρκελώνη έχει αναπτύξει ένα σύστημα δανεισμού ποδηλάτων για τους δημότες της, με διαθέσιμα ποδήλατα σε άπειρα σημεία της πόλης. Μιλάμε για 20.000 ποδήλατα και δεκάδες σημεία παρκινγκ/ενοικίασης σε ολόκληρη την πόλη! Όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις στανταρ θα δεις γύρω σου αυτά τα κόκκινα ποδήλατα, δυστυχώς δεν μπόρεσα να δοκιμάσω κάποιο για να έχω εικόνα για το πόσο πρακτικά και βολικά είναι.

 
Καλά τώρα άμα αρχίσω και μιλάω για τα κτίρια και το πως τα έχουν διατηρήσει και προβάλλουν δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το post. Απλά σε κάθε τετράγωνο, χωρίς υπερβολή, θέλεις να σταματήσεις και να θαυμάσεις ένα νεοκλασσικό ή μοντέρνο κτίριο, ένα γκραφίτι μια όμορφη πλατεία, οτιδήποτε.

Ακολουθούν κάποιες λίγες φωτογραφίες, από μέρη στην Barcelona. credits ;)

 

 

Ποικίλο Όρος

Είχα καιρό να κάνω ποδήλατο και είπα να μπω στα βαθιά.
Βολτίτσα λοιπόν με mtb στο Ποικίλο Όρος. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής βλέπεις την Αθήνα από ψηλά (όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά κλπ) και βλέπεις στην ουσία όλα τα προάστια της πόλης που αγαπάμε να μισούμε σε μια βόλτα που διαρκεί με σχετικά χαλαρούς ρυθμούς μια ώρα και κάτι. Πριν γυρίσεις αξίζει να αράξεις καμιά ώρα τουλάχιστον (ειδικά άμα έχει βραδιάσει) και να δεις την πόλη να φοράει τα φωτεινά της χρώματα, την φύση να ηρεμεί ακόμα πιο πολύ και να εσύ να αδειάσεις το μυαλό σου από χαζές και ανούσιες σκέψεις που κουβαλάς τόσο καιρό.

 

Δυστυχώς δεν είχα καλή κάμερα μαζί μου και έτσι αρκέστηκα σε κάποιες πρόχειρες φώτο από το κινητό. Οι πιο εντυπωσιακές βέβαια θα ήταν οι βραδυνές άμα είχα μια ψηφιακή της προκοπής με όλο το λεκανοπέδιο στα πόδια σου.

Πραγματικά με κάτι τέτοια σκηνικά ηρεμείς. Δεν υπάρχει κανένας θόρυβος να σε ενοχλεί, μόνο οι ήχοι της φύσης, κάποιο πουλί που θα πετάξει από πάνω σου, ο ήχος τον φύλλων κόντρα στον αέρα, και το ποδήλατο σου κόντρα στους βράχους και τα χώματα. Το Ποικίλο Όρος μου φαίνεται ότι θα το λατρέψω, έχει απίστευτα μονοπάτια με μερικά να έχουν πλάτος λίγο παραπάνω από την ρόδα σου, ορατότητα μηδέν και σκέφτεσαι wow, αυτά είναι!

 Αν και ορκισμένος κουρσάς και urban cyclist, πρέπει να πω ότι αυτό που ένοιωσα πάνω στο βουνό δεν το έχω ξανανοιώσει στην πόλη. Καλές οι ατέλειωτες βόλτες που στην κυριολεξία ούτε με το αμάξι δεν τις κάνεις, καλές οι «καγκουριές» και οι μαγκιές στο παρκέ της ασφάλτου, αλλά το βουνό είναι άλλη φάση.

Anyway έκανα σήμερα το δρομολόγιο για τη σχολή με το ποδήλατο μετά από πολύ καιρό και αναρωτιόμουν τι στο π**τσο έκανα τόσο καιρό και κατέβαινα με το αμάξι κέντρο μέρα μεσημέρι? Δεν ξέρω άμα ήταν που είχα καιρό να ανέβω στην σέλα, αλλά ένοιωθα πολύ γαμάτα, με τη μουσικούλα μου να κάνω τα δικά μου. Τεσπα πάω να ετοιμάσω τα πράγματα για το ταξίδι που λέγαμε. Αύριο (την παρασκευή) τα ηνία της εκπομπής θα τα κρατήσει ο γνωστός-άγνωστος we are the music makers, και από την άλλη παρασκευή πάλι μαζί!

Σπάστα Ντίβα!

Σκέφτομαι ότι κλείνω έξι μήνες στο σπίτι που μένω και έκανα μια μικρή λίστα με πράγματα που έχω χαλάσει ή σπάσει.

6-7 ποτήρια
2 τασάκια
2 κούπες (θα σπάσω κούπες γι'αυτά τα λόγια που πες!)
Αυτό το πράγμα που κρεμάς τις πετσέτες σου στο μπάνιο (ε η δύναμη δεν κρύβεται)
4 πιάτα
5 λάμπες με τη μία (ήξερα ότι θα καούν άλλα μ'άρεσε το τσαφ που κάνουν όταν καίγονται και μετά πέφτει ο γενικός)
1 ψυγείο (προς υπεράσπιση μου τα είχε τα χρόνια του παίζει να μου ρίχνε τα διπλά χρόνια)

Στάνταρ θα έχω κάνει και άλλες ζημιές μιας και είμαι ο μάστορας της ατσουμπαλίασης, ο τύπος που δεν θα ήθελες να είναι ο σερβιτόρος σου όταν έχεις παραγγείλει καυτό τσάι ή μια τρυφερή καλοψημένη μπριζόλα ενώ έχεις να φας καμιά 10αριά ώρες, αλλά τώρα δεν μου έρχονται.