Arcade Fire live at Palau Sant Jordi

Όσο και ωραία να είναι η Βαρκελώνη, εγώ κάθε λίγο και λιγάκι κοίταγα το ρολόι μου και σκεφτόμουν «σε τόσες ώρες θα βλέπω τους Arcade Fire». Με το που είχα ακούσει το εκπληκτικό Suburbs, και ας είχα μόλις γυρίσει από διακοπές έψαχνα τρόπο να τους δω live. Τώρα που συμβαίνει ρε γαμώτο. Οι Καναδοί απέδειξαν με την αξία τους ότι είναι (ίσως) η σημαντικότερη μπάντα των 00's. Γιατί κάθε φορά που βγάζουν άλμπουμ ξέρεις από τώρα τι θα ακούς για ολόκληρο τον χρόνο.
Ένας λόγος που περίμενα το λάιβ αυτό είναι ότι ήθελα να δω ότι το αξίζουν και πάνω στην σκηνή αυτό.

Βέβαια όποιος είδε το Unstaged που είναι μια συναυλία που κάνανε στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκη και το σκηνοθέτησε ο Tery Gilliams, θα έπρεπε να μην έχει αμφιβολία, αλλά έπρεπε να το δω με τα ίδια μου τα μάτια.

Την συναυλία άνοιγαν οι Fucked Up, το πιο άκυρο support που θα μπορούσα να πετύχω, κρίμα γιατί σε άλλες συναυλίες τους ανοίγουν οι Vampire Weekend. Καλά ρε παλικάρια από τόσα συγκροτήματα απ' τον Καναδά τους Fucked Up διαλέξατε; Με τι ψυχολογία; Τουλάχιστον ήπια με την ησυχία τις μπύρες μου για να είμαι 100% συγκεντρωμένος μετά, κάτι είναι και αυτό.

 

Το Palau Sant Jordi, ήταν μισογεμάτο όταν ο Win Butler και η παρέα του βγήκαν, και με τη μια με έστειλαν με το 'Ready To Start', το μπάσο σε χτυπάει κατευθείαν στο στομάχι και το μόνο που σου μένει είναι να τραγουδάς τους υπέροχους στίχους του. Περιττό να πω ότι χτυπιόμουν χειρότερα και από την πιο τελειωμένη groupie και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που ζω! Στο καπάκι Laika και πριν προλάβω να πάρω μια ανάσα αρχίζει το 'No Cars Go' και εκεί απογειώθηκα.. Το απόλυτο ξεσηκωτικό-συναυλιακό κομμάτι των AF, και ένα από τα κομμάτια που ονειρευόμουν να το δω live από τότε που στα χέρια μου έπεσε το πρώτο (και μοναδικό) ep τους.

Η σειρά της Regine να μας τραγουδήσει για την πατρίδα της την Haiti, τα χαμένα της ξαδέρφια και μετά το τραγούδι αποκάλυψη και γι' αυτήν αλλά και ολόκληρη την καναδική κολλεκτίβα. Ο λόγος για το Sprawl II, εκεί δεν άντεξα το ομολογώ, με πήραν τα δάκρυα. Δεν ξέρω γιατί, ενώ είναι ένα πολύ ανεβαστικό κομμάτι το Sprawl II, με συγκινεί πάρα πολύ. Αυτή δεν είναι και η μαγεία των Arcade Fire άραγε; Τόσο πολλά και διαφορετικά συναισθήματα, και πολλές φορές αντικρουώμενα μεταξύ τους, πακεταρισμένα προσκετικά σε τετράλεπτα κομμάτια. Η Regine όσο πάει και μ' άρεσει πιο πολύ, το έχει περισσότερο από ποτέ και αυτό φαίνεται 100% επί σκηνής.

 

Εντάξει όποιος δεν έχει συγκινήθηκε με το Intervention και δεν έκλαψε στο Crown of Love (άραγε υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει συνδέσει τους στίχους του με κάποια προσωπική του ιστορία;) δεν έχει την δυνατότητα να νοιώσει.
Ακολούθησαν τα We Used to Wait, Power Out, το Rebellion όπου έγινε ένας ψιλοχαμός, μετά το πιο 'σκληρό' κομμάτι τους λέγε με Month of May και το Τunnels.


Να πω την αλήθεια φοβόμουν ήταν θα έχουν χάσει τον αυθορμητισμό τους, την τρομερή ενέργεια που έβλεπα στις ζωντανές τους εμφανίσεις τόσο χρόνια στο youtube, αλλά και εκεί βγήκα λάθος. Φαίνεται μπάντα που γουστάρει που παίζει και είναι λες και έχουν βγει στα πρώτα τους live και είναι κωλοχαρούμενοι και ενθουσιασμένοι, όχι για ένα καταξιωμένο συγκρότημα με τρία αριστουργήματα στην πλάτη τους. Highlight βέβαια η φώτο από κάτω!

Το άλλο που μου έκανε έντυπωση είναι το πως σε κάθε τραγούδι, όλη η μπάντα αλλάζει θέσεις, πότε η Regine στα drums, πότε στα keyboards, πότε ο Win στο πιάνο, πότε με την κιθάρα, μετά από κάποια φάση έχανες την μπάλα με το ποιος είναι που! Στο άλλο που τους δίνω άπειρο respect είναι το ότι παίζουν σχεδόν ολόκληρο το Funeral έξι χρόνια μετά, χωρίς κανένα ίχνος σνομπισμού που βλέπεις στα περισσότερα συγκροτήματα (τύπου παίζουμε όλο το καινούργιο μας άλμπουμ για να πουλήσουμε κόπιες, και 2-3 από την υπόλοιπη δισκογραφία).

Στο encore ήξερα τι να περιμένω. Ήξερα ότι θα κλείσουν με το Wake Up αλλά και πάλι έμεινα μαλάκας με το feeling που βγάζει αυτό το κομμάτι όταν το ακούς ζωντανά με 10.000 ανθρώπους γύρω σου να τραγουδάνε μαζί σου... Ένα μικρό παράπονο έχω, που δεν παίξανε το 'Empty Room' που είναι απόλυτα πορωτικό κομμάτι για live αλλά σιγά.

Oι photos δεν είναι δικές μου και ανήκουν στον κύριο ricardopizana, που με άφησε να τις χρησιμοποιήσω. Τhanks dude!