No Age live!

 Το έχετε συνειδητοποιήσει ότι σε 3 μήνες αυτό θα το βλέπουμε live? Εγώ από χθες το βράδυ προσπαθώ να το καταπιώ. Κάνω ασκήσεις τύπου γιόγκα, breath in, breath out, αλλά και πάλι δεν μπορώ να το χωνέψω!

Σύμφωνα με το πολύ έγκριτο blog Stop that Sound, οι No Age έρχονται live στην Αθήνα για ένα live στο 6 Dogs στις 28 Απρίλη! And that's great fucking news!

Τα λέμε εκεί!

British Sea Power - Valhalla Dancehall

Κοίτα άμα σ' άρεσε το Do You Like Rock Music? του 2008, σίγουρα οι BSP με αυτό το δισκάκι δεν θα σε απογοητεύσουν. Έχει από τη μια την αίσθηση του επικού στα φωνητικά και στις κιθάρες, που ενθουσίασε στο DYLRM τους αλλά από την άλλη δεν είναι ένα retake του.

 Το Valhalla Dancehall ξεκινά δυναμικά με το Who's In Control και το We Are Sound, ξεσηκωτικά, δυνατά και καλοδουλεμένα και δίνει την σκυτάλη για το Georgie ray, που μπαίνει ύπουλα με χαλαρό πιανάκι και αρχικά σου δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για μια μελό (μπλιαχ) μπαλαντούλα της σειράς, αλλά δεν είναι και έρχεται το Mongk II με στυλιζαρισμένες garage διαθέσεις, σου παίρνει τα αυτιά και σε στέλνει αδιάβαστο.

To VD έχει αρκετή διασπορά στο ρεπερτόριο του, από επικά ροκ κομματιά, χαώδες garage, τις πιο χαλαρές στιγμές του (Baby) και κάποιες κλεφτές ματιές σε shoegaze (Cleaning Out the Room και Οnce More Now), μέχρι που φτάνεις στο Living Is So Easy που είναι ότι πιο pop (sic) έχουν γράψει οι British Sea Power. Το πριτσφορκ και οι ακόλουθοι του θα το θάψουν και θα το κατηγορήσουν ως άλλη μια απέλπιδα προσπάθεια των British Sea Power, να γίνουν stadium rock μπάντα (seriously guys? seriously?) με κιθάρες που αγωνιούν να γεμίσουν στάδια και δυνατά sing along ρεφρεν.

Ούτε καν. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει όλοι αυτοί (οι παπάρες) είναι ότι οι Άγγλοι δεν παίρνουν τόσο στα σοβαρά τον εαυτό τους για να θέλουν να γίνουν οι επόμενοι Muse, U2 (μην ακούσω τίποτα για Arcade Fire γιατί θα χεστούμε εδώ μέσα) ή οποιαδήποτε μπάντα θεωρείται stadium rock σήμερα. Το καταλαβαίνεις αυτό άμα προσέξεις λίγο παραπάνω τους στίχους τους και έχεις παρακολουθήσει την μέχρι τώρα πορεία τους. Σε κάθε άλμπουμ τους πάνε για το κάτι διαφορετικό, δεν θα έλεγα το κάτι παραπάνω, απλά δεν πρόκειται να βγάλουν άλλο post-punk άλμπουμ όπως το The Decline of British Sea Power ούτε ένα Open Season.

Οπότε τι κρατάμε από το Valhalla Dancehall? Αφενός είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, με κάποιες αδυναμίες, που όμως αξίζει την προσοχή σου και θέλει λίγο τον χρόνο του μέχρι να κάτσει καλά μέσα σου. 

Βέβαια πόσο εύκολο είναι να βγάλεις ένα άλμπουμ που ξεπερνά οριακά την μια ώρα και να σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να έχεις και κάποια filler τραγούδια μέσα;

Anything You Want

Και να μαι πάλι εδώ να γράφω για άλλη μια φορά για τους Spoon και για ένα κομμάτι που χαρακτήρισε τον μήνα Ιανουάριο, τον δικό μου Ιανουάριο. 
Πάντα πίστευα ότι κάποια κομμάτια πρέπει να σε πετύχουν στην κατάλληλη στιγμή για να γίνουν πραγματικά δικά σου, να γίνουν κτήμα σου. Άσχετο άμα τα έχεις ακούσει πέντε χρόνια πριν και σ' άρεσαν και τότε αλλά όχι σε σημείο που να ταυτιστείς μαζί τους. Μέχρι να πεις ότι αυτό το τραγούδι είναι Θανάσης, ή το τρομερά κλισέ "αυτό το τραγούδι έχει γραφτεί για μένα" δεν είναι δικό σου. 
Αν δεν νοιώσεις την ανάγκη ξυπνάς, κοιμάσαι, περπατάς οτιδήποτε και αν κάνεις να το ακούς δεν είναι δικό σου. Σε σημείο αηδίας δηλαδή. 

Αυτά και σας αφήνω με έναν στίχο από το εν λόγω τραγούδι

And now Time is my Time 
Time is my own
and I feel so alive 
Yet I feel so Alone

Keep Shelly in Athens - Hauntin' Me

Οι συνήθεις ύποπτοι από την Κυψέλη, Keep Shelly in Athens (get it now?), δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν πότε με τα remix τους και πότε με τα καινούργια κομμάτια που γράφουν. Το ep τους In Love With Dusk (review εδώ) εξαντλήθηκε σε χρόνο dt, και honestly, είναι ότι καλύτερο στο είδος του chillwave έχω ακούσει.

Χθες κυκλοφόρησαν ένα καινούργιο teaser, το Hauntin' Me από ένα 7", το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Φεβρουαρίου. 

Περιττό να πω ότι έχω ερωτευτεί την φωνή της Sara P. 
Enough said, here's the tune.

  

mp3: Hauntin' Me

Anna Calvi

Τις τελευταίες μέρες έπαθα ψύχωση με αυτή την τύπισσα. 
Ιταλίδα που μεγάλωσε στο Λονδίνο, singer songwriter φάση, και  καταφέρνει να δημιουργεί grandieuse ενορχηστρώσεις για να συνοδεύουν άψογα την φωνή της. 
Πρώτον έχω άπειρο respect σε δίσκους που ξεκινάνε με instrumental κομμάτι άντι για το stadard δυνατό κομμάτι που θα σε κάνει να θες να ψάξεις τον δίσκο περισσότερο. 
Ειδικά όταν ο δίσκος αυτός έχει πράγματα να πει, όπως στην περίπτωση της Anna Calvi. 

Η φωνή της, (που είναι άνετα είναι το ατού της, χωρίς όμως να στηρίζεται μονάχα σε αυτήν και να κάνει πέρα το μουσικό μέρος του δίσκου), μου θύμισε πολύ αυτή της Zola Jesus με μερικές πινελιές από Florence and The Machine.

Σκοτεινή, με βάθος και διάχυτο συναίσθημα σε βαθμό που η ερμηνεία της σε κάνει να ανατριχιάζεις. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό είναι που δεν με ένθουσίασε με τα ep και το album της Zola Jesus, αν και η φωνή της με συγκλόνισε ένοιωθα ότι κάτι λείπει από τα κομμάτια της, και αυτό λάτρεψα στην Anna Calvi.

Μετά από μερικές απανωτές ακροάσεις ξεχώρισα τα Blackout και Desire που σίγουρα θα είναι τα πρώτα singles του δίσκου, Suzanne & I, First We Kiss και (και σφήνα το I'll Be Your Man).

Μέχρι στιγμής μιλάμε για το ντεμπούτο του 2011 χαλαρά και με διαφορά.

Just

Το 2011 μπήκε με το αριστερό μέχρι στιγμής.
Και φυσικά όλα τα resolution που είχα φτιάξει στο μυαλό μου καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο.
Καλά βασικά παπαριές λέω, δεν φταίει ούτε το 2011 ούτε τίποτα άλλο.

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο μεγάλος στίχος είναι ο παρακάτω των Radiohead.

You do it to yourself, you do
And that's what really hurts
Is you do it to yourself
Just you, you and no one else
You do it to yourself

Ίσως γιατί αυτό μου συμβαίνει τον τελευταίο ενάμιση και κάτι χρόνο.
Δεν μου φταίει κανένας άλλος πάρα μόνο ο ίδιος μου ο εαυτός.
Είναι λες και το κάνω επίτηδες, σαν να έχω βάλει τα δυνατά μου να τα σκατώσω σε όσους πιο πολλούς τομείς μπορώ. Α ναι και μέχρι στιγμής τα καταφέρνω περίφημα!
Γιατί όσο κλισέ και να ακούγεται, είναι η αλήθεια - ο χειρότερος και πιο δύσκολος εχθρός είναι ο εαυτός μου.
Πιο εύκολο είναι να πείσεις όλους τους άλλους γύρω σου ότι είσαι καλά και περνάς και γαμώ παρά τον ίδιο σου τον εαυτό.

Άντε cheers και καλή χρονιά να έχουμε.

Ιτς πάρτυ τάϊμ!

Την Πέμπτη κάνουμε κατάληψη στην Κάρυτση και στα γύρω bar!
Use, Πρίζα, Bar Tesera, Blink και La Place θα έχουν στα decks παραγωγούς τους indieground και προβλέπεται ένας κακός χαμός.

Η δικιά μου αποστολή είναι στην Πρίζα, οπότε περάστε να πείτε ένα γεια!

The Go! Team - Rolling Blackouts

Το φασαριόζικο γκρουπ από το Brighton του Μεγάλου Νησιού, επιστρέφει το 2011 με την τρίτη τους κυκλοφορία, με τίτλο Rolling Blackouts.
Το 2004 με το Thunder, Lighting, Strike κάνανε ένα μεγάλο μπαμ στα ακουστικά μου, στα διαλείμματα μεταξύ των Franz Ferdinand, των Kings of Leon (good 'ol days) και Libertines.
Ένας πολύ fun δίσκος με cheerleader φωνητικά, sunny μελωδίες, μπόλικα samples και funky 60's και 70's διάθεση, που σίγουρα θα σου φτιάξει το κέφι σε ότι σκατά mood να είσαι!
Έκπληξη η συμμετοχή της Bethany των Best Coast στο 60's pop gem, Ready to Go Stead και στο Buy Nothing Day.

Κοίτα δεν είναι στο επίπεδο του ντεμπούτου τους αλλά είναι σίγουρα ένας πάρα πολύ καλός δίσκος που προσφέρει άπλετη διασκέδαση και μουσική υπόκρουση για να χορεύεις στο κρεβάτι σου, και το καταφέρνει χαλαρά όμως.


Top notch tunes μεταξύ άλλων, Secretery Song, Buy Nothing Day, Ready to Go Steady.

Α και Καλή Χρονιά να έχουμε