British Sea Power - Valhalla Dancehall

Κοίτα άμα σ' άρεσε το Do You Like Rock Music? του 2008, σίγουρα οι BSP με αυτό το δισκάκι δεν θα σε απογοητεύσουν. Έχει από τη μια την αίσθηση του επικού στα φωνητικά και στις κιθάρες, που ενθουσίασε στο DYLRM τους αλλά από την άλλη δεν είναι ένα retake του.

 Το Valhalla Dancehall ξεκινά δυναμικά με το Who's In Control και το We Are Sound, ξεσηκωτικά, δυνατά και καλοδουλεμένα και δίνει την σκυτάλη για το Georgie ray, που μπαίνει ύπουλα με χαλαρό πιανάκι και αρχικά σου δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για μια μελό (μπλιαχ) μπαλαντούλα της σειράς, αλλά δεν είναι και έρχεται το Mongk II με στυλιζαρισμένες garage διαθέσεις, σου παίρνει τα αυτιά και σε στέλνει αδιάβαστο.

To VD έχει αρκετή διασπορά στο ρεπερτόριο του, από επικά ροκ κομματιά, χαώδες garage, τις πιο χαλαρές στιγμές του (Baby) και κάποιες κλεφτές ματιές σε shoegaze (Cleaning Out the Room και Οnce More Now), μέχρι που φτάνεις στο Living Is So Easy που είναι ότι πιο pop (sic) έχουν γράψει οι British Sea Power. Το πριτσφορκ και οι ακόλουθοι του θα το θάψουν και θα το κατηγορήσουν ως άλλη μια απέλπιδα προσπάθεια των British Sea Power, να γίνουν stadium rock μπάντα (seriously guys? seriously?) με κιθάρες που αγωνιούν να γεμίσουν στάδια και δυνατά sing along ρεφρεν.

Ούτε καν. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει όλοι αυτοί (οι παπάρες) είναι ότι οι Άγγλοι δεν παίρνουν τόσο στα σοβαρά τον εαυτό τους για να θέλουν να γίνουν οι επόμενοι Muse, U2 (μην ακούσω τίποτα για Arcade Fire γιατί θα χεστούμε εδώ μέσα) ή οποιαδήποτε μπάντα θεωρείται stadium rock σήμερα. Το καταλαβαίνεις αυτό άμα προσέξεις λίγο παραπάνω τους στίχους τους και έχεις παρακολουθήσει την μέχρι τώρα πορεία τους. Σε κάθε άλμπουμ τους πάνε για το κάτι διαφορετικό, δεν θα έλεγα το κάτι παραπάνω, απλά δεν πρόκειται να βγάλουν άλλο post-punk άλμπουμ όπως το The Decline of British Sea Power ούτε ένα Open Season.

Οπότε τι κρατάμε από το Valhalla Dancehall? Αφενός είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, με κάποιες αδυναμίες, που όμως αξίζει την προσοχή σου και θέλει λίγο τον χρόνο του μέχρι να κάτσει καλά μέσα σου. 

Βέβαια πόσο εύκολο είναι να βγάλεις ένα άλμπουμ που ξεπερνά οριακά την μια ώρα και να σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να έχεις και κάποια filler τραγούδια μέσα;