Blogovision 2011

Έχω σαν παράδοση να κάνω Χριστούγεννα μακριά από το σπίτι μου όσο πιο πολλές φορές μπορω. Φέτος τα κατάφερα αλλα όχι με τους δικούς μου όρους μιας και θα τα περάσω κατα το ήμισυ στο στρατόπεδο.
Έτσι εκτός από το γιορτινό κλίμα των ημερών που δεν το έχω καταλάβει ακόμα και δεν το έχω νοιώσει καν έχασα και έναν γαμάτο θεσμό του Δεκεμβρίου, φυσικά μιλάω για την Blogovision.

Παρ'όλα αυτά συμμετείχα έστω και με email, και η λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ για το 2011 (στην ουσία μέχρι τον Νοέμβρη που είχα ακόμα επαφή με τον έξω κόσμο) είναι η εξής.

01 Girls - Father, Son, Holy Ghost
02 Fleet Foxes - Helplessness Blues
03 Bon Iver - Bon Iver
04 The Field - Looping State of Mind
05 Battles - Gloss Drop
06 Male Bonding - Endless Now
07 Arctic Monkeys - Suck It And See
08 The Antlers - Burst Apart
09 Feist - Metals
10 The Black Lips - Arabia Mountain
11 The Vaccines - What Did You Except From The Vaccines?
12 The Strokes - Angles
13 Yuck - Yuck
14 Radiohead - The King of Limps
15 Crystal Stilts - In Love With Oblivion
16 The Pains of Being Pure At Heart - Belong
17 Real Estate - Days
18 The Kills - Blood Pressures
19 Maybeshewill - I Was Here For A Moment, Then I Was Gone
20 The Go! Team - Rolling Blackouts

Suck it and see

Μπάσταρδε Turner, είχα δίκιο που σε έλεγα σπυριάρικο το 2006. Όλη τη χρονιά περίμενα το 'Suck It And See' και μου έβγαζες σαν preview του αλμπουμ τα χειρότερα κομμάτια του. Είναι κάποιου είδους αγγλικό χιουμοράκι που δεν πιάνω; ή μήπως είναι η κλασσική τακτική του μειώνω τις προσδοκίες σου ώστε όταν σκάσει η δισκάρα που βγάζεις να τρέχω να κρυφτώ μη ξέρωντας από που μου ήρθε;

Either way οι Arctic Monkeys επέστρεψαν και βάζουν ξανά την Αγγλία στον χάρτη (για μένα δεν βγήκε ποτέ αλλά τέλος πάντων) και καταφέρνει το απόλυτο για μια μπάντα της γενιάς της. Μέσα σε πέντε χρόνια έχει βγάλει πέντε κορυφαίους δίσκους* , όταν άλλοι ζορίζονται για να βγάλουν ένα μέτριο follow-up στο καλό τους ντεμπούτο, ο Turner φτύνει άλμπουμς κάθε χρόνο για την πλάκα του.

*(μετράω μέσα και τους Last Shadow Puppets που είναι στην ουσία ο Turner και ο Miles Kane, που btw έβγαλε πολύ καλό δίσκο φέτος)

Fleet Foxes - Helplessness blues

Τους Fleet Foxes τους έμαθα όπως οι περισσότεροι με το πρώτο τους άλμπουμ κάπου μέσα στο καλοκαίρι του 2008. Χωρίς να είμαι ο μεγαλύτερος φαν της folk ή indie folk, από τις πρώτες ακροάσεις του είχα καταλάβει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ξεχωριστό. Σε ένα τόσο ταλαιπωρημένο είδος με πάμπολλες αδιάφορες κυκλοφορίες, το 'Fleet Foxes' ξεχωρίζε  με μεγάλη ευκολία και διαφορά. Ενώ συνήθως με άλμπουμ τους είδους, που ενώ μπορεί να μου φαίνονται συμπαθητικά σκέφτομαι "χμμ, ωραίο αλλά κάπου το έχω ξανακούσει αυτό", εδώ όλα μου έμοιαζαν πρωτόγνωρα και σε κάποιο βαθμό πρωτόγονα.



Πάντα μ' αρέσει να συνδυάζω τους διάφορους δίσκους με μια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας και το ντεμπούτο τους (προσωπικά) κόλλαγε ιδιαίτερα τις πρωινές ώρες. Όταν θες να ξυπνήσεις με κάτι χαλαρό που να σε εμπνεύσει και να σε πάρει από το χέρι για να ξεκινήσεις ήρεμα την μέρα σου. Το θεωρώ ακόμα και τώρα, 3 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, μαγικό το πως μπορεί να με εφησυχάζει και να με απομακρύνει από το αστικό τοπίο της αγαπημένης μου πόλης.


Μια πρώτη γεύση από την καινούργια τους δουλειά, πήραμε με το ομώνυμο κομμάτι, Helplessness blues, που ακόμα και μετά από τόσες ακροάσεις ξεχωρίζει μέσα από το καινούργιο τους album. Όπως και με πολλά κομμάτια των Fleet Foxes με άγγιξαν πολύ οι στίχοι του, χωρίς να επισκιάζουν βέβαια το μουσικό μέρος του. Απλά είναι που το θέμα του πάντα με απασχολεί. Το πως όταν είσαι μικρός νομίζεις ότι είσαι σπουδαίος, ξεχωριστός και τόσο διαφορετικός από τους άλλους, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα και να γίνεις κάποιος που οι άλλοι θα θαυμάζουν. Βέβαια όσο μεγαλώνεις συνειδητοποιείς ότι είσαι ένας απλός άνθρωπος που μάλλον δεν έχεις κανένα αντίκτυπο παρά σε ένα μικρό κύκλο ανθρώπων. Και αυτό είναι ok στην τελική αρκεί να τα βρεις με τον εαυτό σου. Αλλά πάντα θα υπάρχει το μικρό παιδί μέσα σου που ελπίζει να γίνει κάτι μεγάλο και τρανό.



Στο 'Helplessness blues' οι Fleet Foxes πειραματίζονται με περισσότερα όργανα, και δεν έχει πλέον κυρίαρχο ρόλο η κιθάρα του Skyler Skjelset, γεγονός που αρχικά μπορεί να ξενίσει αλλά σε καμία περίπτωση δεν νοιώθεις ότι στην τελική δημιουργεί κενό στον δίσκο. Ο χώρος που αφήνει καλύπτεται όμως με άνεση από μια μεγάλη γκάμα από μουσικά όργανα καθώς και από την φωνή του Robin Pecknold, η οποία όσο χαζό και cheesy και αν ακούγεται μου φέρνει ακόμα περισσότερο στο μυαλό κάποιον βοσκό με βελούδινη φωνή σε ένα βουνό της Αμερικής. 
  
Τι θα βρεις λοιπόν στο sophomore των Fleet Foxes? Το 'Battery Kinzie' που κυριαρχούν οι φωνητικές αρμονίες του Pecknold, όπως και το 'Lorelai' που μοιάζει να επιβεβαιώνει την αίσθηση που έχω ότι όλο το άλμπουμ κινείται γύρω από την φωνή του frontman τους. 
Έκπληξη αποτελεί το instumental 'The Cascades' με μια λυρική κιθάρα να γεμίζει τα αυτιά σου. ενώ ίσως το πιο όμορφο τραγούδι του δίσκου να είναι το 'Blue Spotted Tail', ένα νανούρισμα στην ουσία, το οποίο ταιριάζει γάντι στο κλείσιμο μιας βραδιάς με μπόλικο αλκοόλ την στιγμή σε πιάνουν οι φιλοσοφικές και υπαρξιακές αναζητήσεις σου, με αποκορύφωμα τον στίχο «Why is life made only for to end? / Why do I do all this waiting then? / Why this frightened part of me that's fated to pretend?», και θεωρώ ότι αυτό είναι το κομμάτι που θα έπρεπε να κλείνει το δίσκο σε αντίθεση με το εκπληκτικό 'Grown Ocean' στο οποίο αν και ξεσπαθώνουν όλη την ενέργεια τους θα ταίριαζε καλύτερα κάπου στη μέση του δίσκου για να σου δώσει μια αίσθηση κορύφωσης και μετά αποκλιμάκωσης αυτής της κορύφωσης με κάποια πιο αργά κομμάτια.

Γενικά αν το ντεμπούτο τους μου γεμίζει ιδανικά το πρωινό/μεσημεριανό ξύπνημα θεωρώ τον συγκεκριμένο δίσκο να κολλάει καλύτερα με τις βραδινές ώρες. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι Fleet Foxes γίνανε πιο σκοτεινοί και πιο βαρείς βέβαια.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν εξαιρετικό δίσκο, αντάξιο του προκατόχου του (δεν ξέρω άμα είναι καλύτερος ή χειρότερος ο χρόνος θα δείξει), ενώ στιχουργικά το θεωρώ ανώτερο και πιο ώριμο από τον πρώτο τους δίσκο, και μέχρι στιγμής τον αγαπημένο μου για το 2011.

beam me up scotty.

Δεν θα απολογηθώ για την απουσία μου από την blogοσφαιρα, αν και είμαι απίστευτα ενοχικός τύπος, έτσι για αλλαγή βρε αδερφέ. 

Θέλω κατά καιρούς να γράψω για κάποιους δίσκους που μου άρεσαν μέχρι στιγμής για το έτος που διανύουμε (το 2011 ντε), αλλά δεν μου βγαίνει ρε γαμώτο. Παίζει να φταίει και το γεγονός ότι δεν έχει βγει ακόμα ο δίσκος που θα με κάνει να σκίσω τα ρούχα μου και να παραλληρώ σαν τρελός γι' αυτόν, ή απλά βαριέμαι. Μάλλον το δεύτερο εδώ που τα λέμε. 

Μέχρι στιγμής το 2011 ενώ μας έχει δώσει αρκετούς δίσκους που μπαίνουν κάτω από την ταμπέλα του πολύ καλού, δεν έχει δείξει τα δόντια του (ακόμα ελπίζω) αν και έχω ενθουσιαστεί πολύ με κάποια δισκάκια. 

περισσότερα προσεχώς.

Blogovision: The Movies Edition (Σκηνοθεσίας)

10. Derek Cianfrance // Blue Valentine

9. Mark Romanek // Never Let Me Go

8. Joseph Kosinski // Tron : Legacy 

7. Danny Boyle // 127 Hours

6. Matthew Vaughn // Kick-Ass

5. Edgar Wright // Scott Pilgrim Vs. The World

4. David Fincher // The Social Network

3. David O. Russell // The Fighter 

2. Christopher Nolan // Inception

1. Martin Scorsese // Shutter Island

 

Blogovision: The Movies Edition (B' Γυναικείου)

10. Helena Bonham Carter (Elizabeth)  // The King’s Speech

  

 9. Agnes (Elsie Fisher) // Despicable Me 

8. Olivia Wilde (Quorra) // Tron Legacy

7. Ellen Wong (Knives Chau) // Scott Pilgrim Vs. The World

6. Keira Knightley (Ruth) // Never Let Me Go

5. Μelissa Leo (Alice Ward) // The Fighter

4. Ellen Page (Ariadne)  // Inception 

3. Mila Kunis (Lily) // Black Swan

2. Marion Cotillard (Mal) // Inception

1. Chloë Moretz (Mindy Macready/Hit-Girl) // Kick Ass

Blogovision: The Movies Edition (Β' Ανδρικού)

Από σήμερα και για τις επόμενες δύο βδομάδες το blog παίρνει λίγο από την οσκαρική λάμψη και συμμετέχει στην Blogovision: The Movies Edition ή αλλιώς #blogoscars. 

Εγώ δεν ήθελα ειλικρινά, ένα retweet έκανα και οι άτιμοι με χώσανε στην λίστα με τους bloggers που συμμετέχουν στον καινούργιο αυτό θεσμό. Άσχετο ότι ψοφάω για τέτοιες φάσεις.

Αρχίζω σήμερα με τους 10 καλύτερους Β' Αντρικούς Ρόλους.

10. Jason Segel (Vector) // Despicable Me  

 

9. Jason Schwartzman (Gideon Graves) // Scott Pilgrim Vs The World

8. Zach Galifianakis (Ethan Tremblay) // Due Date

 

7. Joseph Gordon-Levitt (Arthur) // Inception

6. Justin Timberlake (Sean Parker) // The Social Network

5. Matt Damon (LaBoeuf) // True Grit

4. John Hawkes (Teardrop) // Winter's Bone

3. Andrew Garfield (Tommy) // Never Let Me Go

2. Jeff Bridges (Kevin Flynn) // Tron legacy

1. Christian Bale (Dicky Eklund) // The Fighter

and he's back

Ναι το ξέρω, δεν έχω τρόπους. Έπρεπε να πω ένα «έχω εξεταστική ρε παιδιά θα τα πούμε σε κάνα μήνα», αλλά βαριόμουν ακόμα και αυτό να κάνω. 
Όχι ότι και καλά ήμουν φουλ απορροφημένος πάνω από τα βιβλία, τις σημειώσεις και τα ατελείωτα pdf με οικονομικούς όρους, θεωρίες και στρατηγικές. Παπαριές, δεν έδωσα ούτε το 1/3 της προσπάθειας που μπορούσα και έπρεπε να δώσω. 
Ο άνθρωπος τελικά δεν αλλάζει, όπως στα 13 μου περίμενα τις τελευταίες ώρες πριν γράψω διαγώνισμα για να κάτσω να στρωθώ και να αγχωθώ, πάνω κάτω τις ίδιες βλακείες κάνω και τώρα. Πρέπει πάντως να ήταν η πιο μεγάλη και βασανιστική εξεταστική που έχω βιώσει, και πάλι όχι λόγω φόρτου, αλλά λόγω πίεσης που ένοιωσα. Σε φάση δεν θα βγω, δεν θα κάνω τίποτα γιατί έχω εξεταστική και γιατί αυτό είναι το σωστό, άσχετο αν χαζεύεις μετά και νοιώθεις ακόμα πιο άσχημα που και κάθησες μέσα και δεν διάβασες. Anyway, it's all behind us now.

Έζησα μια intervention σκηνή την προηγούμενη βδομάδα και συνειδητοποίησα ότι πρέπει οπωσδήποτε μέχρι τον Σεπτέμβρη να τελειώσω την σχολή και να φύγω από εδώ. Σίγουρα έφταιγε και η αποφοίτηση κάποιων φίλων που συνήθιζα να παρακολουθώ μαζί τους, που πάντα σε κάνει να σκέφτεσαι «Μαλάκα εγώ τι κάνω ακόμα εδώ;»
Ήταν και συγκυρία περίεργη εκείνη τη μέρα, λίγο το αλκοόλ, λίγο το ότι ήταν η πρώτη μέρα χωρίς τσιγάρο, και βάλε και κάτι προσωπικά στη μέση και έχεις έναν Θανάση έτοιμο να πάρει μεγάλες αποφάσεις. 


Θα κάτσω να γράψω αυτές τις μέρες για κάποια δισκάκια που μ' άρεσαν. Αποφάσισα να γράφω για δυο και τρία μαζί και να βάζω και κάνα λινκ ξανά. Αυτά.

No Age live!

 Το έχετε συνειδητοποιήσει ότι σε 3 μήνες αυτό θα το βλέπουμε live? Εγώ από χθες το βράδυ προσπαθώ να το καταπιώ. Κάνω ασκήσεις τύπου γιόγκα, breath in, breath out, αλλά και πάλι δεν μπορώ να το χωνέψω!

Σύμφωνα με το πολύ έγκριτο blog Stop that Sound, οι No Age έρχονται live στην Αθήνα για ένα live στο 6 Dogs στις 28 Απρίλη! And that's great fucking news!

Τα λέμε εκεί!

British Sea Power - Valhalla Dancehall

Κοίτα άμα σ' άρεσε το Do You Like Rock Music? του 2008, σίγουρα οι BSP με αυτό το δισκάκι δεν θα σε απογοητεύσουν. Έχει από τη μια την αίσθηση του επικού στα φωνητικά και στις κιθάρες, που ενθουσίασε στο DYLRM τους αλλά από την άλλη δεν είναι ένα retake του.

 Το Valhalla Dancehall ξεκινά δυναμικά με το Who's In Control και το We Are Sound, ξεσηκωτικά, δυνατά και καλοδουλεμένα και δίνει την σκυτάλη για το Georgie ray, που μπαίνει ύπουλα με χαλαρό πιανάκι και αρχικά σου δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για μια μελό (μπλιαχ) μπαλαντούλα της σειράς, αλλά δεν είναι και έρχεται το Mongk II με στυλιζαρισμένες garage διαθέσεις, σου παίρνει τα αυτιά και σε στέλνει αδιάβαστο.

To VD έχει αρκετή διασπορά στο ρεπερτόριο του, από επικά ροκ κομματιά, χαώδες garage, τις πιο χαλαρές στιγμές του (Baby) και κάποιες κλεφτές ματιές σε shoegaze (Cleaning Out the Room και Οnce More Now), μέχρι που φτάνεις στο Living Is So Easy που είναι ότι πιο pop (sic) έχουν γράψει οι British Sea Power. Το πριτσφορκ και οι ακόλουθοι του θα το θάψουν και θα το κατηγορήσουν ως άλλη μια απέλπιδα προσπάθεια των British Sea Power, να γίνουν stadium rock μπάντα (seriously guys? seriously?) με κιθάρες που αγωνιούν να γεμίσουν στάδια και δυνατά sing along ρεφρεν.

Ούτε καν. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει όλοι αυτοί (οι παπάρες) είναι ότι οι Άγγλοι δεν παίρνουν τόσο στα σοβαρά τον εαυτό τους για να θέλουν να γίνουν οι επόμενοι Muse, U2 (μην ακούσω τίποτα για Arcade Fire γιατί θα χεστούμε εδώ μέσα) ή οποιαδήποτε μπάντα θεωρείται stadium rock σήμερα. Το καταλαβαίνεις αυτό άμα προσέξεις λίγο παραπάνω τους στίχους τους και έχεις παρακολουθήσει την μέχρι τώρα πορεία τους. Σε κάθε άλμπουμ τους πάνε για το κάτι διαφορετικό, δεν θα έλεγα το κάτι παραπάνω, απλά δεν πρόκειται να βγάλουν άλλο post-punk άλμπουμ όπως το The Decline of British Sea Power ούτε ένα Open Season.

Οπότε τι κρατάμε από το Valhalla Dancehall? Αφενός είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, με κάποιες αδυναμίες, που όμως αξίζει την προσοχή σου και θέλει λίγο τον χρόνο του μέχρι να κάτσει καλά μέσα σου. 

Βέβαια πόσο εύκολο είναι να βγάλεις ένα άλμπουμ που ξεπερνά οριακά την μια ώρα και να σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να έχεις και κάποια filler τραγούδια μέσα;

Anything You Want

Και να μαι πάλι εδώ να γράφω για άλλη μια φορά για τους Spoon και για ένα κομμάτι που χαρακτήρισε τον μήνα Ιανουάριο, τον δικό μου Ιανουάριο. 
Πάντα πίστευα ότι κάποια κομμάτια πρέπει να σε πετύχουν στην κατάλληλη στιγμή για να γίνουν πραγματικά δικά σου, να γίνουν κτήμα σου. Άσχετο άμα τα έχεις ακούσει πέντε χρόνια πριν και σ' άρεσαν και τότε αλλά όχι σε σημείο που να ταυτιστείς μαζί τους. Μέχρι να πεις ότι αυτό το τραγούδι είναι Θανάσης, ή το τρομερά κλισέ "αυτό το τραγούδι έχει γραφτεί για μένα" δεν είναι δικό σου. 
Αν δεν νοιώσεις την ανάγκη ξυπνάς, κοιμάσαι, περπατάς οτιδήποτε και αν κάνεις να το ακούς δεν είναι δικό σου. Σε σημείο αηδίας δηλαδή. 

Αυτά και σας αφήνω με έναν στίχο από το εν λόγω τραγούδι

And now Time is my Time 
Time is my own
and I feel so alive 
Yet I feel so Alone

Keep Shelly in Athens - Hauntin' Me

Οι συνήθεις ύποπτοι από την Κυψέλη, Keep Shelly in Athens (get it now?), δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν πότε με τα remix τους και πότε με τα καινούργια κομμάτια που γράφουν. Το ep τους In Love With Dusk (review εδώ) εξαντλήθηκε σε χρόνο dt, και honestly, είναι ότι καλύτερο στο είδος του chillwave έχω ακούσει.

Χθες κυκλοφόρησαν ένα καινούργιο teaser, το Hauntin' Me από ένα 7", το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Φεβρουαρίου. 

Περιττό να πω ότι έχω ερωτευτεί την φωνή της Sara P. 
Enough said, here's the tune.

  

mp3: Hauntin' Me

Anna Calvi

Τις τελευταίες μέρες έπαθα ψύχωση με αυτή την τύπισσα. 
Ιταλίδα που μεγάλωσε στο Λονδίνο, singer songwriter φάση, και  καταφέρνει να δημιουργεί grandieuse ενορχηστρώσεις για να συνοδεύουν άψογα την φωνή της. 
Πρώτον έχω άπειρο respect σε δίσκους που ξεκινάνε με instrumental κομμάτι άντι για το stadard δυνατό κομμάτι που θα σε κάνει να θες να ψάξεις τον δίσκο περισσότερο. 
Ειδικά όταν ο δίσκος αυτός έχει πράγματα να πει, όπως στην περίπτωση της Anna Calvi. 

Η φωνή της, (που είναι άνετα είναι το ατού της, χωρίς όμως να στηρίζεται μονάχα σε αυτήν και να κάνει πέρα το μουσικό μέρος του δίσκου), μου θύμισε πολύ αυτή της Zola Jesus με μερικές πινελιές από Florence and The Machine.

Σκοτεινή, με βάθος και διάχυτο συναίσθημα σε βαθμό που η ερμηνεία της σε κάνει να ανατριχιάζεις. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό είναι που δεν με ένθουσίασε με τα ep και το album της Zola Jesus, αν και η φωνή της με συγκλόνισε ένοιωθα ότι κάτι λείπει από τα κομμάτια της, και αυτό λάτρεψα στην Anna Calvi.

Μετά από μερικές απανωτές ακροάσεις ξεχώρισα τα Blackout και Desire που σίγουρα θα είναι τα πρώτα singles του δίσκου, Suzanne & I, First We Kiss και (και σφήνα το I'll Be Your Man).

Μέχρι στιγμής μιλάμε για το ντεμπούτο του 2011 χαλαρά και με διαφορά.

Just

Το 2011 μπήκε με το αριστερό μέχρι στιγμής.
Και φυσικά όλα τα resolution που είχα φτιάξει στο μυαλό μου καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο.
Καλά βασικά παπαριές λέω, δεν φταίει ούτε το 2011 ούτε τίποτα άλλο.

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο μεγάλος στίχος είναι ο παρακάτω των Radiohead.

You do it to yourself, you do
And that's what really hurts
Is you do it to yourself
Just you, you and no one else
You do it to yourself

Ίσως γιατί αυτό μου συμβαίνει τον τελευταίο ενάμιση και κάτι χρόνο.
Δεν μου φταίει κανένας άλλος πάρα μόνο ο ίδιος μου ο εαυτός.
Είναι λες και το κάνω επίτηδες, σαν να έχω βάλει τα δυνατά μου να τα σκατώσω σε όσους πιο πολλούς τομείς μπορώ. Α ναι και μέχρι στιγμής τα καταφέρνω περίφημα!
Γιατί όσο κλισέ και να ακούγεται, είναι η αλήθεια - ο χειρότερος και πιο δύσκολος εχθρός είναι ο εαυτός μου.
Πιο εύκολο είναι να πείσεις όλους τους άλλους γύρω σου ότι είσαι καλά και περνάς και γαμώ παρά τον ίδιο σου τον εαυτό.

Άντε cheers και καλή χρονιά να έχουμε.

Ιτς πάρτυ τάϊμ!

Την Πέμπτη κάνουμε κατάληψη στην Κάρυτση και στα γύρω bar!
Use, Πρίζα, Bar Tesera, Blink και La Place θα έχουν στα decks παραγωγούς τους indieground και προβλέπεται ένας κακός χαμός.

Η δικιά μου αποστολή είναι στην Πρίζα, οπότε περάστε να πείτε ένα γεια!

The Go! Team - Rolling Blackouts

Το φασαριόζικο γκρουπ από το Brighton του Μεγάλου Νησιού, επιστρέφει το 2011 με την τρίτη τους κυκλοφορία, με τίτλο Rolling Blackouts.
Το 2004 με το Thunder, Lighting, Strike κάνανε ένα μεγάλο μπαμ στα ακουστικά μου, στα διαλείμματα μεταξύ των Franz Ferdinand, των Kings of Leon (good 'ol days) και Libertines.
Ένας πολύ fun δίσκος με cheerleader φωνητικά, sunny μελωδίες, μπόλικα samples και funky 60's και 70's διάθεση, που σίγουρα θα σου φτιάξει το κέφι σε ότι σκατά mood να είσαι!
Έκπληξη η συμμετοχή της Bethany των Best Coast στο 60's pop gem, Ready to Go Stead και στο Buy Nothing Day.

Κοίτα δεν είναι στο επίπεδο του ντεμπούτου τους αλλά είναι σίγουρα ένας πάρα πολύ καλός δίσκος που προσφέρει άπλετη διασκέδαση και μουσική υπόκρουση για να χορεύεις στο κρεβάτι σου, και το καταφέρνει χαλαρά όμως.


Top notch tunes μεταξύ άλλων, Secretery Song, Buy Nothing Day, Ready to Go Steady.

Α και Καλή Χρονιά να έχουμε