Ικαρία

Προτού πας στην Ικαρία σίγουρα έχεις ακούσει ένα σωρό φήμες και μύθους για αυτό το νησί. Για τους ντόπιους που έχουν πάει το χαλλλαρά των Θεσσαλονικιών σε άλλο επίπεδο, για την διαμάχη των γκρούβαλων με τους ικαριώτες, για τα παραδοσιακά πανηγύρια που όμοια τους δεν υπάρχουν, για τις υπέροχες παραλίες του νησιού και πολλά άλλα.

Λιβάδι

Το πρώτο που θα καταλάβεις είναι ότι ο χρόνος στην Ικαρία είναι σχετικός και περνάει πολύ γρήγορα. Το σέρβις στα μαγαζιά είναι αργό, και για όσους έχουν συνηθίσει στο just-in-time σύστημα των μαγαζιών στην Αθήνα και στις μεγαλουπόλεις ίσως φανεί εκνευριστικό - έμενα μου άρεσε πάντως.
Οι παραλίες έχουν όλες πεντακάθαρα και κρυστάλλινα νερά και όσο και αν προσπαθήσεις, δύσκολα θα καταφέρεις να μην κάτσεις όλη τη μέρα στην θάλασσα.

Σεϊχέλες

Είχα τις αμφιβολίες μου για τα πανηγύρια, έχω πάει σε άλλα και καλά «παραδοσιακά» πανηγύρια σε νησιά και στην Πελοπόννησο και δεν μπορώ να πω ότι είχα ενθουσιαστεί με την μουσική και το κλίμα.
Οπότε ήμουν αρκετά επιφυλακτικός όταν άκουγα για το πόσο γαμάτα είναι τα πανηγύρια στην Ικαρία, και φυσικά είχα άδικο.
Μπόλικο ικαριώτικο κρασί να ρέει άφθονο, ντόπιο κατσικάκι σε λαδόκολλα και μουσική που δεν ακούς συνήθως, ρεμπέτικα (απαγορευμένα και μη), βαλς για να γίνουν τα κονέ, νησιώτικα, καθώς και η μεγάλη συμπάθεια των ικαριωτών Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Φαντάσου τώρα να παίζει ο Πεχλιβάνης και να γίνεται χαμός από κάτω!
Και φυσικά εκεί που γίνεται το μεγάλο τζέρτζελο είναι όταν παίζει το ικαριώτικο (το αυθεντικό και όχι η βλακεία του Πάριου), που κρατάει τουλάχιστον ένα 10λέπτο και θέλει γερά πόδια!

Νας

Τώρα για την χαζή διαμάχη γκρούβαλων - ντόπιων, τι να πει κανείς! Προσωπικά νομίζω ότι είναι κάτι σαν τους ρωμαίους και τους γαλάτες, και οι δύο ψιλομισιούνται αλλά έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον.