Ξαφνικά ήμουν σε έναν τεράστιο κήπο, θύμιζε τον Εθνικό Κήπο ή μάλλον το Ζάππειο αλλά όχι δεν ήμουν εκεί. Ήμουν κάπου ακόμα πιο ωραία, κάτω γρασίδια, μια τέντα για το μπαρ και μία για το συγκρότημα. Από μακριά ακουγόταν ένα πιάνο να παίζει μια στοιχειωμένη μελωδία. Ο πιανίστας με ψιθυριστή φωνή τραγούδαγε κάτι στα αγγλικά, ενώ στα λιγοστά τραπέζια που υπήρχαν τα ζευγαράκια ήταν μαγεμένα με την γυμνή ομορφιά του κομματιού. Ρώτησα κάποιον δίπλα μου ποιο κομμάτι είναι αυτό; Κάτι μου μουρμούρισε που δεν κατάλαβα..
Στο όνειρο μου το τραγούδι είχε πάρει διαστάσεις υπεράνθρωπες, ήταν λες και όλη η δυστυχία και όλος ο κόσμος θα μπορούσε να σωθεί μόνο μέσα από αυτό το κομμάτι. Ο πιανίστας συνέχιζε να παίζει το κομμάτι και ήμουν σίγουρος ότι ήταν από τους καλύτερους πιανίστες που υπάρχουν, ενώ τραγούδαγε με βαθιά φωνή ότι απόψε επιτέλους θα κλέψει την αγάπη της. Ίσως αυτό να είναι το μυστικό και η λύση για όλα. Κάθε φορά που άγγιζε τα πλήκτρα του, αυτά έσταζαν μέλι και κάθε φορά που κάποιος ήχος έβγαινε από το στόμα του, ένοιωθα καλύτερος άνθρωπος..
Πως ένα τραγούδι μπορεί να γίνει όνειρο, και πως ένα όνειρο να γίνει ένα τραγούδι;
26 Οκτωβρίου 2010
24 Οκτωβρίου 2010
baby guru + acid baby jesus // radio dept. + his majesty the king of spain
Τι φθινόπωρο και αυτό έτσι; Γεμάτο με καλές συναυλίες σε τέτοιο βαθμό που δεν ξέρεις που να πας και τι να απορρίψεις! Έτσι δεν είδα New Young Pony Club αν και ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν μια πολύ fun συναυλία και αντ' αυτού προτίμησα να δω τους The Radio Dept. που δεν με απογοήτευσαν αλλά δεν με απογείωσαν κι όλας, αφού με το που το βρήκαν, και το Gagarin είχε ζεσταθεί, αποφάσισαν να την κάνουν! Αν και μόνο το Ηeaven's on Fire και το David να άκουγα εγώ πάλι ευχαριστημένος θα ήμουν.
Η αποκάλυψη της βραδιάς δεν ήταν όμως οι σουηδοί pop-shoegazers αλλά οι δικοί μας His Majesty the King of Spain. Είχα ακούσει δυο-τρια κομμάτια τους και μου είχαν φανεί καλοί αλλά στο live ήταν άλλη φάση! Το σχήμα έχει μεγαλώσει και ο ήχος τους έχει εμπλουτιστεί πάρα πολύ σε σχέση με τα πρώτα δείγματα που είχα ακούσει πέρσυ, πέρα από τα indie pop στοιχεία το έχουν βρει πολύ με το folk και τους ταιριάζει γάντι. Ελπίζω να μην βγω λάθος αλλά έχουμε να περιμένουμε πολλά από αυτή τη μπάντα.
Βέβαια η συναυλία της βδομάδας ήταν άλλη, στο Καταραμένο Σύνδρομο. Baby Guru και Acid Baby Jesus να κάνουν support στους Feeling of Love. Οι Baby Guru πρέπει να είναι από τις πιο πορωτικές ελληνικές μπάντες που έχω δει! Ένα ιδιόμορφο μείγμα από krautrock, ψυχεδελίας και πινελιές από post-punk μπασογραμμές και τρεις πολύ καλούς μουσικούς σε συνδυασμό με τον παθιασμένο frontman τους είναι οι Baby Guru.
Για τους Acid Baby Jesus έχω ακούσει τόσα πολλά τους τελευταίους μήνες που δεν ήξερα τι να περιμένω. Overhyped ή όντως θα αξίζουν το buzz που έχουν δημιουργήσει γύρω από το όνομα τους; Ο ήχος χθες δεν ήταν στην πλευρά τους κι όμως τα παιδιά πραγματικά τα έσπασαν! Ρε γαμώτο φαίνεται όταν ένα group γουστάρει αυτό που κάνει και έχει πολλά να δώσει.
Ένα από τα live που καταευχαριστήθηκα, δυστυχώς δεν είδα το main act μιας και έπρεπε να φύγω.
Άμα βρείτε πουθενά το 7" τους με το I'm a baby και το Salt Chunk Mary σαν b side εννοείται να το τσιμπήσετε εγώ αυτό έκανα...
Η αποκάλυψη της βραδιάς δεν ήταν όμως οι σουηδοί pop-shoegazers αλλά οι δικοί μας His Majesty the King of Spain. Είχα ακούσει δυο-τρια κομμάτια τους και μου είχαν φανεί καλοί αλλά στο live ήταν άλλη φάση! Το σχήμα έχει μεγαλώσει και ο ήχος τους έχει εμπλουτιστεί πάρα πολύ σε σχέση με τα πρώτα δείγματα που είχα ακούσει πέρσυ, πέρα από τα indie pop στοιχεία το έχουν βρει πολύ με το folk και τους ταιριάζει γάντι. Ελπίζω να μην βγω λάθος αλλά έχουμε να περιμένουμε πολλά από αυτή τη μπάντα.
Βέβαια η συναυλία της βδομάδας ήταν άλλη, στο Καταραμένο Σύνδρομο. Baby Guru και Acid Baby Jesus να κάνουν support στους Feeling of Love. Οι Baby Guru πρέπει να είναι από τις πιο πορωτικές ελληνικές μπάντες που έχω δει! Ένα ιδιόμορφο μείγμα από krautrock, ψυχεδελίας και πινελιές από post-punk μπασογραμμές και τρεις πολύ καλούς μουσικούς σε συνδυασμό με τον παθιασμένο frontman τους είναι οι Baby Guru.
Για τους Acid Baby Jesus έχω ακούσει τόσα πολλά τους τελευταίους μήνες που δεν ήξερα τι να περιμένω. Overhyped ή όντως θα αξίζουν το buzz που έχουν δημιουργήσει γύρω από το όνομα τους; Ο ήχος χθες δεν ήταν στην πλευρά τους κι όμως τα παιδιά πραγματικά τα έσπασαν! Ρε γαμώτο φαίνεται όταν ένα group γουστάρει αυτό που κάνει και έχει πολλά να δώσει.
Ένα από τα live που καταευχαριστήθηκα, δυστυχώς δεν είδα το main act μιας και έπρεπε να φύγω.
Άμα βρείτε πουθενά το 7" τους με το I'm a baby και το Salt Chunk Mary σαν b side εννοείται να το τσιμπήσετε εγώ αυτό έκανα...
19 Οκτωβρίου 2010
A small catchup pt.2
Και να 'μαι πάλι εδώ. Η μύτη μου τρέχει, ο λαιμός μου είναι χάλια αλλά θα συνεχίσω να συνοδεύω τον ελληνικό μου (α ρε λουμίδη πόσες φορές μου έχεις κάνει παρέα) με τσιγάρο και ας ξέρω ότι την επόμενη φορά που θα βήξω τα πνευμόνια μου θα τρανταχτούν τόσο πολύ που νομίζω ότι θα φύγουν από τη θέση τους και θα μεταναστεύσουν σε κάποιο άλλο πιο υγιές σώμα. Αυτοκαταστροφή much? Ω ναι είμαι η αυτοκαταστροφή προσωποποιημένη.
Ξέχασα να πω ότι η εκπομπή μας με τον we are the music makers στον indieground μεταφέρθηκε από πέμπτη πρωί σε Παρασκευή 14:00 με 16:00 (thank god μισώ το πρωινό ξύπνημα και την πρωινή κίνηση). Tune in και πείτε κάνα γεια στο chatbox!
Αναρωτιέμαι τι θα σκέφτεται ο υδραυλικός μέσα που θέλοντας και μη ακούει μεσημεριάτικα τα άπαντα των No Age. Πάντα έχω αυτή την περιέργεια, πως αντιλαμβάνεται ένας άνθρωπος που δεν έχει κάμια σχέση με τα ακούσματα σου αυτό που στα δικά σου αυτιά έχει μια δομή αρχή-μέση-τέλος και έχει πάρει σχήμα μέσα στο μυαλό σου. Προφανώς στα δικά του αυτιά ακούγεται ένας συμπαγής ήχος ή μάλλον ένας ομοιόρφος θόρυβος. Χμμμ ελπίζω να μην προσπαθίσει να με εκδικηθεί!
Anyway ξέχασα να γράψω για κάποιες συναυλίες που πήγα τον τελευταίο καιρό, και πρέπει να το βγάλω από μέσα μου.
Την προηγούμενη τρίτη είδα τους Take the money and run στο Κ44. Έλληνες που παίζουν jazz, folk και σε μεταφέρουν με τη μια σε κάποιο μπαρ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το μπαρ είναι όλο ξύλινο, εσύ πίνεις ένα Jack Daniels χωρίς πολύ πάγο, καπνίζεις lucky strike και δίπλα σου κάθεται μια ξανθιά (κατά προτίμηση) μυστηριώδης παρουσία που παραδόξως έχει όρεξη για κουβέντα. Δεν ξέρω άμα φταίει το Mad Men ή οι ασπρόμαυρες ταινίες που βλέπω τον τελευταίο καιρό αλλά η μουσική των Take the money and run μου έβγαλαν ακριβώς αυτό το feeling και mood. Στο τέλος υπέκυψα και παρέγγειλα ουίσκι έτσι για το γαμώτο.
Future Islands στο 6 d.o.g.s. κυριακάτικα? Sounds like a deal σκέφτηκα. New-wavάδικα πλήκτρα και πολλά samples, μανιασμένες post-punk μπασογραμμές και ένας frontman που έκανε την performance της ζωής του. Ο τύπος είναι psychokiller τελείως όμως! Δεν έχω δει άνθρωπο να νοιώθει ποτέ τόσο πολύ αυτό που ερμηνεύει με κάθε σπιθαμή του σώματός του. Τρομερή επικοινωνία και αμεσότητα με το κοινό, από τη μια να κάνει αστεία με το κοινό πριν από κάθε τραγούδι σε σημείο stand-up comedy και μετά κοπανιέται, να κοιτάζει στο άπειρο με ένα δολοφονικό βλέμμα και ένα χαμόγελο σε στυλ τώρα θα σας δείξω εγώ. Άμα μετριάσει λίγο τα brutal φωνητικά του και τα γρυλίσματα κάθε τρεις και λίγο (έλεος φίλε σε new-wave μπάντα παίζεις όχι σε metal συγκρότημα!) το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Βασικά εγώ αν και δεν έπαιξαν το Swept Inside το ευχαριστήθηκα το live τους αν εξαιρέσεις τα φωνητικά που με κούρασαν λίγο!
Και οι Baby Guru που άνοιξαν το λαιβ τα έσπασαν κανονικότατα όμως, ανυπομονώ να τους ξανά με τους Acid Baby Jesus το σάββατο.
Ξέχασα να πω ότι η εκπομπή μας με τον we are the music makers στον indieground μεταφέρθηκε από πέμπτη πρωί σε Παρασκευή 14:00 με 16:00 (thank god μισώ το πρωινό ξύπνημα και την πρωινή κίνηση). Tune in και πείτε κάνα γεια στο chatbox!
Αναρωτιέμαι τι θα σκέφτεται ο υδραυλικός μέσα που θέλοντας και μη ακούει μεσημεριάτικα τα άπαντα των No Age. Πάντα έχω αυτή την περιέργεια, πως αντιλαμβάνεται ένας άνθρωπος που δεν έχει κάμια σχέση με τα ακούσματα σου αυτό που στα δικά σου αυτιά έχει μια δομή αρχή-μέση-τέλος και έχει πάρει σχήμα μέσα στο μυαλό σου. Προφανώς στα δικά του αυτιά ακούγεται ένας συμπαγής ήχος ή μάλλον ένας ομοιόρφος θόρυβος. Χμμμ ελπίζω να μην προσπαθίσει να με εκδικηθεί!
Anyway ξέχασα να γράψω για κάποιες συναυλίες που πήγα τον τελευταίο καιρό, και πρέπει να το βγάλω από μέσα μου.
Την προηγούμενη τρίτη είδα τους Take the money and run στο Κ44. Έλληνες που παίζουν jazz, folk και σε μεταφέρουν με τη μια σε κάποιο μπαρ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το μπαρ είναι όλο ξύλινο, εσύ πίνεις ένα Jack Daniels χωρίς πολύ πάγο, καπνίζεις lucky strike και δίπλα σου κάθεται μια ξανθιά (κατά προτίμηση) μυστηριώδης παρουσία που παραδόξως έχει όρεξη για κουβέντα. Δεν ξέρω άμα φταίει το Mad Men ή οι ασπρόμαυρες ταινίες που βλέπω τον τελευταίο καιρό αλλά η μουσική των Take the money and run μου έβγαλαν ακριβώς αυτό το feeling και mood. Στο τέλος υπέκυψα και παρέγγειλα ουίσκι έτσι για το γαμώτο.
Future Islands στο 6 d.o.g.s. κυριακάτικα? Sounds like a deal σκέφτηκα. New-wavάδικα πλήκτρα και πολλά samples, μανιασμένες post-punk μπασογραμμές και ένας frontman που έκανε την performance της ζωής του. Ο τύπος είναι psychokiller τελείως όμως! Δεν έχω δει άνθρωπο να νοιώθει ποτέ τόσο πολύ αυτό που ερμηνεύει με κάθε σπιθαμή του σώματός του. Τρομερή επικοινωνία και αμεσότητα με το κοινό, από τη μια να κάνει αστεία με το κοινό πριν από κάθε τραγούδι σε σημείο stand-up comedy και μετά κοπανιέται, να κοιτάζει στο άπειρο με ένα δολοφονικό βλέμμα και ένα χαμόγελο σε στυλ τώρα θα σας δείξω εγώ. Άμα μετριάσει λίγο τα brutal φωνητικά του και τα γρυλίσματα κάθε τρεις και λίγο (έλεος φίλε σε new-wave μπάντα παίζεις όχι σε metal συγκρότημα!) το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Βασικά εγώ αν και δεν έπαιξαν το Swept Inside το ευχαριστήθηκα το live τους αν εξαιρέσεις τα φωνητικά που με κούρασαν λίγο!
Και οι Baby Guru που άνοιξαν το λαιβ τα έσπασαν κανονικότατα όμως, ανυπομονώ να τους ξανά με τους Acid Baby Jesus το σάββατο.
18 Οκτωβρίου 2010
Age of Consent // Μια μικρή ιστορία
Για άλλη μια φορά προσπάθησε να της δώσει να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά, τον τελευταίο καιρό ένοιωθε ότι η αγάπη που είχε γι' αυτήν είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε μίσος. Πρώτη φορά είδε ότι η διαφορά μεταξύ αγάπης και μίσους χωρίζεται από μια λεπτή λεπτή κλωστή, και δεν ήθελε να συμβεί αυτό. Όχι σε αυτούς.
Για άλλη μια φορά κατέληξαν σε έναν επικό καυγά, χωρίς να λύσουν τίποτα. Αυτός δεν άντεξε και έκλεισε την πόρτα πίσω του με δύναμη και την άφησε να φωνάζει μόνη της, πήρε το mp3 του και βγήκε από το σπίτι τους.
Ξέκλειδωσε το ποδήλατο του, έβαλε κάτι στο shuffle και ξεκίνησε να κάνει πετάλι χωρίς να ξέρει καν που πάει. Στάματησε σε ένα ψιλικατζίδικο, πήρε ένα πακέτο Winston και με τη μια άναψε ένα τσιγάρο μπας και ηρεμίσει. Στα αυτιά του έσκασε ένα κομμάτι που του είχε στείλει ο κολλητός για να ακούσει από New Order, έβγαλε το shuffle και έβαλε το repeat. Ήξερε ότι δεν ήθελε να ακούει τίποτα άλλο όση ώρα «ταξίδευε». Ήθελε να φύγει και να τα αφήσει όλα πίσω του, σάρωνε τους δρόμους ώσπου τίποτα δεν του φαινόταν γνώριμο, αλλά ήξερε ότι ένα τηλεφώνημα της, ένα χαμόγελο ή κλάμα, μια αγκαλιά της θα τον έκανε να γυρίσει πάλι πίσω.
Θα τον έκανε να αθετήσει την υπόσχεση που μόλις είχε δώσει στον εαυτό του να τελείωσει αυτό που είχανε πριν να γίνει πιο άσχημο από ότι είναι και να σώσει τουλάχιστον τις ωραίες στιγμές που είχαν ζήσει μαζί.
Won't you please let me go
These words lie inside, they hurt me so.
Με το που άκουσε αυτούς τους στίχους ήταν σαν να τον χτύπησε κεραυνός, είχανε περάσει σχεδόν έξι μήνες από εκείνη τη μέρα και όμως το ζούσε όλο από την αρχή. 3000 χιλιόμετρα μακριά αυτή τη φορά αλλά ήταν τόσο ζωντανό που το ένοιωθε σαν να μην είχε περάσει ούτε στιγμή. Σκέφθηκε να αλλάξει κομμάτι αλλά αποφάσισε να το βάλει πάλι στο repeat όπως τότε. Όλα γύρω του είχαν αλλάξει, μόνο το κομμάτι έμενε σταθερό και συνδέε το παρόν με το παρελθόν. Αυτός αποδείχθηκε αδύναμος και αυτή δυνατή, πρώτη του φορά που δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες όπως πολύ χαρακτηριστικά (νόμιζε ότι) έκανε μέχρι τώρα.
Συνέχιζε να τρέχει στο πάρκο, ευτυχώς ήταν μια πολύ ζεστή μέρα και γρήγορα ιδρώτας που άρχισε να στάζει στο πρόσωπο του μπλέχθηκε με τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια του. Δεν ήθελε να αλλάξει κομμάτι όσο και ανατρίχιαζε από τα συναισθήματα που τον σφυρικοπούσαν χωρίς σταματημό.
Σταδιακά συνήθισε, ο πόνος μετριάστηκε και μετά από αρκετές επαναλήψεις του Age of Consent το μόνο που υπήρχε στο μυαλό του ήταν ο δρόμος. Ο δρόμος και οι αντοχές του. Είχε βγάλει πολύ περισσότερα χιλιόμετρα απ' ότι συνήθως και για πρώτη φορά ένοιωσε ελευθέρος. Ήταν σαν να είχε πάρει μια παλιά κασσέτα που είχε σπάσει το πλαστικό στο πάνω μέρος της για να μην μπορέσει να ξαναγράψει από πάνω της τίποτα ξανά και μόλις έμαθε το κολπάκι με την σελοτέιπ και έγραψε από πάνω της ξεγελόντας το μυαλό του.
Το κυριότερο ήταν ότι για πρώτη φορά κατέφερε να νικήσει τον εαυτό του από τις σκέψεις του.
Από τότε όταν ακούει τους New Order να μιλάνε για την ηλικία της συγκατάθεσης το μυαλό του δεν γυρνάει σε κάποιους κρύους δρόμους της Βόρειας Ευρώπης αλλά στα ζεστά δάση του προαστείου του.
Υ.Γ. Με αφορμή το ποστ της absentmindead, thank you dear!
Για άλλη μια φορά κατέληξαν σε έναν επικό καυγά, χωρίς να λύσουν τίποτα. Αυτός δεν άντεξε και έκλεισε την πόρτα πίσω του με δύναμη και την άφησε να φωνάζει μόνη της, πήρε το mp3 του και βγήκε από το σπίτι τους.
Ξέκλειδωσε το ποδήλατο του, έβαλε κάτι στο shuffle και ξεκίνησε να κάνει πετάλι χωρίς να ξέρει καν που πάει. Στάματησε σε ένα ψιλικατζίδικο, πήρε ένα πακέτο Winston και με τη μια άναψε ένα τσιγάρο μπας και ηρεμίσει. Στα αυτιά του έσκασε ένα κομμάτι που του είχε στείλει ο κολλητός για να ακούσει από New Order, έβγαλε το shuffle και έβαλε το repeat. Ήξερε ότι δεν ήθελε να ακούει τίποτα άλλο όση ώρα «ταξίδευε». Ήθελε να φύγει και να τα αφήσει όλα πίσω του, σάρωνε τους δρόμους ώσπου τίποτα δεν του φαινόταν γνώριμο, αλλά ήξερε ότι ένα τηλεφώνημα της, ένα χαμόγελο ή κλάμα, μια αγκαλιά της θα τον έκανε να γυρίσει πάλι πίσω.
Θα τον έκανε να αθετήσει την υπόσχεση που μόλις είχε δώσει στον εαυτό του να τελείωσει αυτό που είχανε πριν να γίνει πιο άσχημο από ότι είναι και να σώσει τουλάχιστον τις ωραίες στιγμές που είχαν ζήσει μαζί.
Won't you please let me go
These words lie inside, they hurt me so.
Με το που άκουσε αυτούς τους στίχους ήταν σαν να τον χτύπησε κεραυνός, είχανε περάσει σχεδόν έξι μήνες από εκείνη τη μέρα και όμως το ζούσε όλο από την αρχή. 3000 χιλιόμετρα μακριά αυτή τη φορά αλλά ήταν τόσο ζωντανό που το ένοιωθε σαν να μην είχε περάσει ούτε στιγμή. Σκέφθηκε να αλλάξει κομμάτι αλλά αποφάσισε να το βάλει πάλι στο repeat όπως τότε. Όλα γύρω του είχαν αλλάξει, μόνο το κομμάτι έμενε σταθερό και συνδέε το παρόν με το παρελθόν. Αυτός αποδείχθηκε αδύναμος και αυτή δυνατή, πρώτη του φορά που δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες όπως πολύ χαρακτηριστικά (νόμιζε ότι) έκανε μέχρι τώρα.
Συνέχιζε να τρέχει στο πάρκο, ευτυχώς ήταν μια πολύ ζεστή μέρα και γρήγορα ιδρώτας που άρχισε να στάζει στο πρόσωπο του μπλέχθηκε με τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια του. Δεν ήθελε να αλλάξει κομμάτι όσο και ανατρίχιαζε από τα συναισθήματα που τον σφυρικοπούσαν χωρίς σταματημό.
Σταδιακά συνήθισε, ο πόνος μετριάστηκε και μετά από αρκετές επαναλήψεις του Age of Consent το μόνο που υπήρχε στο μυαλό του ήταν ο δρόμος. Ο δρόμος και οι αντοχές του. Είχε βγάλει πολύ περισσότερα χιλιόμετρα απ' ότι συνήθως και για πρώτη φορά ένοιωσε ελευθέρος. Ήταν σαν να είχε πάρει μια παλιά κασσέτα που είχε σπάσει το πλαστικό στο πάνω μέρος της για να μην μπορέσει να ξαναγράψει από πάνω της τίποτα ξανά και μόλις έμαθε το κολπάκι με την σελοτέιπ και έγραψε από πάνω της ξεγελόντας το μυαλό του.
Το κυριότερο ήταν ότι για πρώτη φορά κατέφερε να νικήσει τον εαυτό του από τις σκέψεις του.
Από τότε όταν ακούει τους New Order να μιλάνε για την ηλικία της συγκατάθεσης το μυαλό του δεν γυρνάει σε κάποιους κρύους δρόμους της Βόρειας Ευρώπης αλλά στα ζεστά δάση του προαστείου του.
Υ.Γ. Με αφορμή το ποστ της absentmindead, thank you dear!
11 Οκτωβρίου 2010
A small catchup pt.1
Άλλη μια μέρα που δεν ξύπνησα νωρίς για να πάω σχολή, ή μάλλον ξύπνησα και ξανακοιμηθήκα σκεφτόμενος (κλασσικά) έχω ακόμα χρόνο να κοιμηθώ μισή ωρίτσα ακόμα. Τον τελευταίο μήνα μου συνέβησαν τα εξής συγκλονιστικά..
Τελείωσε η εξεταστική - ίσως η πιο σάπια εξεταστική ever, κι όμως κάτι πέρασα. Ναι υπάρχει θεός!
Hopefully τελευταία χρονιά φέτος στην κωλοσχολή. Α ρε μάνα τι τα ήθελα εγώ τα οικονομικά;
Άκουσα άπειρα albums σε βαθμό αηδίας όμως. Ένα γρήγορο sum-up γράφω παρακάτω.
Άρχισα δειλά δειλά το ποδήλατο, καμιά 60άρα χιλιόμετρα την προηγούμενη βδομάδα ελπίζω αυτή να φτάσω στο συνηθισμένο μου 100χλμ/βδομάδα.
Ο κύριος James Murphy έκανε ένα από τα πολύ καλά albums της φετινής χρονιάς. Το This Is Happening ξεκινάει ύπουλα με το 'Dance Yrself Clean' (το οποίο μετά τα τρίτο λεπτό τα σπάει κανονικά), συνεχίζει με το college-party-anthem 'Drunk Girls' και μετά αρχίζουν οι κομματάρες.
Το αγαπημένο μου από το δίσκο 'All I Want', στην ουσία μια διασκευή-tribute του Heroes του David Bowie, με τον killer στίχο στο refrain "And ll I want is your pitty, oh all I Want is your bitter tears". Το πολύ καλό singlάκι 'I Can Change' και άλλη μια διασκευή-tribute αυτή τη φορά στο Night Clubbing του Iggy Pop ομολογουμένως όχι τόσο επιτυχημένη όσο το All I Want. Ο δίσκος κλείνει ιδανικά με το εξωτικό 'Home'.
Οι Allo Darlin' είναι μια indie pop μπάντα με βάση το Λονδίνο. Στο debut τους θα βρεις ξέγνοιαστα τραγούδια για έρωτες, ξενύχτια στην πόλη και πάλι για έρωτες. Η φωνή της Εlizabeth είναι ιδανική για το είδος, τόσο γλυκιά και εύθραυστη όσο πρέπει χωρίς να σε ξενερώνει ή να φαίνεται επιτηδευμένη. Αν και το self-titled άλμπουμ τους είναι κάπως καλοκαιρινό και ταιριάζει πιο πολύ για άραγμα σε γρασίδια κάτω από απογευματινό ήλιο αξίζει να του δώσεις μια ευκαιρία. Εύκολα ξεχωρίζουν τα 'Dreaming', 'The Polaroid Song'. 'Kiss Your Lips'.
Τελικά όσο πιο πολύ ακούω το καινούργιο δίσκο των B&S τόσο πιο πολύ μ' αρέσει. Αρχικά μου είχε φανεί ένας πολύ καλός κλασσικός δίσκος belle & sebastian, λίγα κλικ πιο κάτω από το προηγούμενο τους 'The Life Pursuit' άλλα κάτι μου λέει ότι θα το λατρέψω όπως και ότι άλλο έχουν βγάλει οι Σκοτσέζοι φίλοι μας από την Γλασκόβη, οι μεγάλες αγάπες δεν κρύβονται τι να γίνει.
Στο όγδοο τους πόνημα έχουμε ένα back to basics με συμμετοχές από Norah Jones στο 'Little Lou, Ugly Jack, Prophet John' και της Carey Mulligan στο πολύ καλό 'Write About Love'.
Όσοι λατρέψατε τους A Place to Bury Strangers και θέλετε την δόση σας για το 2010, οι Ceremony έχουν την λύση για σας. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο μέλη τους ήταν στους Skywave. Μπόλικος θόρυβος, μπόλικο shoegaze, post-punk επιρροές φωνητικά θαμμένα κάτω από τόνους παραμόρφωσης για τα αυτιά σας μόνο. Στο debut τους, που κρατάει μετά βίας 35 λεπτά, θες να κοπανηθείς τόσο μέχρι μέχρι να λιώσουν τα πόδια σου! Ανυπομονώ να τους πετύχω live.
Favorite tracks αν και είναι κάπως δύσκολο να διαλέξω: 'Marianne', 'Cracked Sun', 'Someday', 'Stars Fall'. Φυσικά όλο το δισκάκι αξίζει να το λιώσεις απ' την αρχή μέχρι το τέλος.
P.S.Links για κατέβασμα με ένα click στο αντίστοιχο cover ;)
Έλεος ποιος καμμένος κάθεται και διαβάζει το blog μου και μου κάνει και notice για copyrighted περιεχόμενο...
Τελείωσε η εξεταστική - ίσως η πιο σάπια εξεταστική ever, κι όμως κάτι πέρασα. Ναι υπάρχει θεός!
Hopefully τελευταία χρονιά φέτος στην κωλοσχολή. Α ρε μάνα τι τα ήθελα εγώ τα οικονομικά;
Άκουσα άπειρα albums σε βαθμό αηδίας όμως. Ένα γρήγορο sum-up γράφω παρακάτω.
Άρχισα δειλά δειλά το ποδήλατο, καμιά 60άρα χιλιόμετρα την προηγούμενη βδομάδα ελπίζω αυτή να φτάσω στο συνηθισμένο μου 100χλμ/βδομάδα.
LCD Soundsystem - This Is Happening
Ο κύριος James Murphy έκανε ένα από τα πολύ καλά albums της φετινής χρονιάς. Το This Is Happening ξεκινάει ύπουλα με το 'Dance Yrself Clean' (το οποίο μετά τα τρίτο λεπτό τα σπάει κανονικά), συνεχίζει με το college-party-anthem 'Drunk Girls' και μετά αρχίζουν οι κομματάρες.
Το αγαπημένο μου από το δίσκο 'All I Want', στην ουσία μια διασκευή-tribute του Heroes του David Bowie, με τον killer στίχο στο refrain "And ll I want is your pitty, oh all I Want is your bitter tears". Το πολύ καλό singlάκι 'I Can Change' και άλλη μια διασκευή-tribute αυτή τη φορά στο Night Clubbing του Iggy Pop ομολογουμένως όχι τόσο επιτυχημένη όσο το All I Want. Ο δίσκος κλείνει ιδανικά με το εξωτικό 'Home'.
Allo Darlin' - Allo Darlin'
Οι Allo Darlin' είναι μια indie pop μπάντα με βάση το Λονδίνο. Στο debut τους θα βρεις ξέγνοιαστα τραγούδια για έρωτες, ξενύχτια στην πόλη και πάλι για έρωτες. Η φωνή της Εlizabeth είναι ιδανική για το είδος, τόσο γλυκιά και εύθραυστη όσο πρέπει χωρίς να σε ξενερώνει ή να φαίνεται επιτηδευμένη. Αν και το self-titled άλμπουμ τους είναι κάπως καλοκαιρινό και ταιριάζει πιο πολύ για άραγμα σε γρασίδια κάτω από απογευματινό ήλιο αξίζει να του δώσεις μια ευκαιρία. Εύκολα ξεχωρίζουν τα 'Dreaming', 'The Polaroid Song'. 'Kiss Your Lips'.
Belle & Sebastian - Belle and Sebastian Write about Love
Τελικά όσο πιο πολύ ακούω το καινούργιο δίσκο των B&S τόσο πιο πολύ μ' αρέσει. Αρχικά μου είχε φανεί ένας πολύ καλός κλασσικός δίσκος belle & sebastian, λίγα κλικ πιο κάτω από το προηγούμενο τους 'The Life Pursuit' άλλα κάτι μου λέει ότι θα το λατρέψω όπως και ότι άλλο έχουν βγάλει οι Σκοτσέζοι φίλοι μας από την Γλασκόβη, οι μεγάλες αγάπες δεν κρύβονται τι να γίνει.
Στο όγδοο τους πόνημα έχουμε ένα back to basics με συμμετοχές από Norah Jones στο 'Little Lou, Ugly Jack, Prophet John' και της Carey Mulligan στο πολύ καλό 'Write About Love'.
Ceremony - Rocket Fire
Favorite tracks αν και είναι κάπως δύσκολο να διαλέξω: 'Marianne', 'Cracked Sun', 'Someday', 'Stars Fall'. Φυσικά όλο το δισκάκι αξίζει να το λιώσεις απ' την αρχή μέχρι το τέλος.
P.S.
Έλεος ποιος καμμένος κάθεται και διαβάζει το blog μου και μου κάνει και notice για copyrighted περιεχόμενο...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)