A small catchup pt.2

Και να 'μαι πάλι εδώ. Η μύτη μου τρέχει, ο λαιμός μου είναι χάλια αλλά θα συνεχίσω να συνοδεύω τον ελληνικό μου (α ρε λουμίδη πόσες φορές μου έχεις κάνει παρέα) με τσιγάρο και ας ξέρω ότι την επόμενη φορά που θα βήξω τα πνευμόνια μου θα τρανταχτούν τόσο πολύ που νομίζω ότι θα φύγουν από τη θέση τους και θα μεταναστεύσουν σε κάποιο άλλο πιο υγιές σώμα. Αυτοκαταστροφή much? Ω ναι είμαι η αυτοκαταστροφή προσωποποιημένη.

Ξέχασα να πω ότι η εκπομπή μας με τον we are the music makers στον indieground μεταφέρθηκε από πέμπτη πρωί σε Παρασκευή 14:00 με 16:00 (thank god μισώ το πρωινό ξύπνημα και την πρωινή κίνηση). Tune in και πείτε κάνα γεια στο chatbox!

Αναρωτιέμαι τι θα σκέφτεται ο υδραυλικός μέσα που θέλοντας και μη ακούει μεσημεριάτικα τα άπαντα των No Age. Πάντα έχω αυτή την περιέργεια, πως αντιλαμβάνεται ένας άνθρωπος που δεν έχει κάμια σχέση με τα ακούσματα σου αυτό που στα δικά σου αυτιά έχει μια δομή αρχή-μέση-τέλος και έχει πάρει σχήμα μέσα στο μυαλό σου. Προφανώς στα δικά του αυτιά ακούγεται ένας συμπαγής ήχος ή μάλλον ένας ομοιόρφος θόρυβος. Χμμμ ελπίζω να μην προσπαθίσει να με εκδικηθεί!

Anyway ξέχασα να γράψω για κάποιες συναυλίες που πήγα τον τελευταίο καιρό, και πρέπει να το βγάλω από μέσα μου.

Την προηγούμενη τρίτη είδα τους Take the money and run στο Κ44. Έλληνες που παίζουν jazz, folk και σε μεταφέρουν με τη μια σε κάποιο μπαρ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το μπαρ είναι όλο ξύλινο, εσύ πίνεις ένα Jack Daniels χωρίς πολύ πάγο, καπνίζεις lucky strike και δίπλα σου κάθεται μια ξανθιά (κατά προτίμηση) μυστηριώδης παρουσία που παραδόξως έχει όρεξη για κουβέντα. Δεν ξέρω άμα φταίει το Mad Men ή οι ασπρόμαυρες ταινίες που βλέπω τον τελευταίο καιρό αλλά η μουσική των Take the money and run μου έβγαλαν ακριβώς αυτό το feeling και mood. Στο τέλος υπέκυψα και παρέγγειλα ουίσκι έτσι για το γαμώτο.

Future Islands στο 6 d.o.g.s. κυριακάτικα? Sounds like a deal σκέφτηκα. New-wavάδικα πλήκτρα και πολλά samples, μανιασμένες post-punk μπασογραμμές και ένας frontman που έκανε την performance της ζωής του. Ο τύπος είναι psychokiller τελείως όμως! Δεν έχω δει άνθρωπο να νοιώθει ποτέ τόσο πολύ αυτό που ερμηνεύει με κάθε σπιθαμή του σώματός του. Τρομερή επικοινωνία και αμεσότητα με το κοινό, από τη μια να κάνει αστεία με το κοινό πριν από κάθε τραγούδι σε σημείο stand-up comedy και μετά κοπανιέται, να κοιτάζει στο άπειρο με ένα δολοφονικό βλέμμα και ένα χαμόγελο σε στυλ τώρα θα σας δείξω εγώ. Άμα μετριάσει λίγο τα brutal φωνητικά του και τα γρυλίσματα κάθε τρεις και λίγο (έλεος φίλε σε new-wave μπάντα παίζεις όχι σε metal συγκρότημα!) το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Βασικά εγώ αν και δεν έπαιξαν το Swept Inside το ευχαριστήθηκα το live τους αν εξαιρέσεις τα φωνητικά που με κούρασαν λίγο!

Και οι Baby Guru που άνοιξαν το λαιβ τα έσπασαν κανονικότατα όμως, ανυπομονώ να τους ξανά με τους Acid Baby Jesus το σάββατο.