8. Gorillaz - Plastic Beach

Κάθε κυκλοφορία τους βάζει τον πήχη και πιο ψηλά, κάθε φορά ο ήχος τους είναι ακόμα πιο μπροστά σε σημείο που να καθορίζει τον ήχο της επόμενης πενταετίας. Όπως λέω πάντα για τους Gorillaz έτσι θα έπρεπε να είναι το σωστό, καλό mainstream.

Ένα blend από electro, hip hop, καθαρόαιμη ποπ και λίγες κιθάρες μαζί με μια παρέλαση από guests, που όλοι θα ζήλευαν στον δίσκο τους.
Πως χωράνε μέσα o Lou Reed με τον Snoop Dog, o τρελάρας των Falls με τους De La Soul και ο Mos Def με τους Mick Jones & Paul Simonon; Και πως γίνεται όλο αυτός ο χαμός από διαφορετικούς ήχους και φωνές να έχει τελικά συνοχή από την αρχή μέχρι το τέλος;

Ένας δίσκος που έχει τα πάντα και συμφέρει, τρελό ξεβίδωμα με το Stylo, ανατολικοί ρυθμοί με ρίμες στο White Flag, χαβαλές στο Superfast Jellyfish, χάσιμο πίσω από τα beats και τα αιθέρια φωνητικά της Little Dragon στο Empire Ants, Some Kind of Nature με την αναλλοίωτη φωνή του Reed και που 'σαι ακόμα.
Άσε που περιέχει και το καλύτερο ποπ κομμάτι της χρονιάς, το Melancholy Hill, το οποίο άκουσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο φέτος, σύμφωνα με το last.fm.

Επάξια λοιπόν η μουσική ιδιοφυΐα του Damon Albarn, που κρύβεται πίσω από αυτήν την καρτοονίστικη παρέα, καπαρώνει το #8 μου για φέτος, και παίρνει 13 ποντάκια στο τσεπάκι της. Damon σε ευχαριστώ.