Merry Xmas!

Τα Χριστούγεννα τα έχω συνδυάσει με Frank Sinatra και τους λοιπούς (Dean Martin, Bing Crosby), και με την ετήσια προβολή του Ιt's A Wonderful Life. Αυτά τα Χριστούγεννα είναι πολύ ιδιαίτερα για μένα, είναι τα πρώτα χωρίς τον αγαπημένο μου παππού, και όλα φέτος φαίνονται πιο φτωχά.

Φέτος το έριξα πιο πολύ στους Βeach Boys (το Χριστουγεννιάτικο album τους του 1964 είναι όλα τα λεφτά) και θυμήθηκα το υπέροχο κομμάτι των Walkmen, Christmas Party που το είχα ξεχάσει για πολλά χρόνια και ήταν σαν να ανακαλύπτω ξανά ένα χαμένο μυστικό που είχα θάψει σε κάποιο ντουλάπι.

Αρκετά όμως με αυτά, Χαρούμενα Χριστούγεννα and party a lot!

  

The Walkmen - Christmas Party

Δύο ep

 Οι Girls δηλαδή ο Christopher Owens και Chet "JR" που πέρσι μας πρόσφεραν το πιο hyped άλμπουμ της χρονιάς, το Album, πριν βγάλουν το δεύτερο δίσκο τους επιστρέφουν με ένα καταπληκτικό ep. Το Broken Dreams Club, που είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεσαι από τον τίτλο του, μελό ιστορίες για χαμένα όνειρα και γκόμενες που σε φτύνουν. Ω ναι ο Owens πρέπει να έχει πολύ πίκρα στη ζωή του και πολλά Χ.
Το Thee Oh So Protective για κάποιον λόγο μου θύμισε τον Ελβις, ναι το ξέρω άκυρη αναφορά αλλά αυτό μου έβγαλε, ενώ το Heartbreaker είναι ίσως το καλύτερο post-breakup song που γράφτηκε τα τελευταία χρόνια. Το ΒDC δεν έχει χαρούμενα hipster τραγούδια τύπου Lust for Life και φάσης κάνω τρέλες και πίνω γιατί είμαι νέος και μπορώ. Το Broken Dreams Club είναι το hangover από τις μπύρες τις χθεσινής βραδιάς και όλες οι σκέψεις απογοήτευσης και ανασφάλειας που πάνε πακέτο με τον μεσημεριανό πονοκέφαλο.

Και μετά έχουμε την έκπληξη της χρονιάς που φεύγει, τους Keep Shelly in Athens, που από το πουθενά έβαλαν την Ελλάδα στον indie μουσικό χάρτη. Έχοντας δημιουργήσει ένα μυστήριο γύρω από το όνομα τους, και όλα τα μουσικά blogs να παραληρούν με κάθε καινούργιο κομμάτι τους. Κυκλοφορούν το In Love With Dusk και επιβεβαιώνουν ότι τα παιδιά όντως το έχουν. Είχαμε πάρει ήδη μια ιδέα με το Fokionos Negri Street και το Cremonia Memories, ενώ είναι ότι πιο φρέσκο έχει βγει από την χώρα μας. Το εναρκτήριο κομμάτι Running Out of You θα έπρεπε να φιγουράρει σε κάθε αξιοπρεπή λίστα με τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς, ένα 4λέπτο έπος (ειδικά από την μέση και μετά που μπαίνουν τα synthία, σε αφήνει μαλάκα) με τα αιθέρια και επιβλητικά φωνητικά της Sarah P να δίνουν ρέστα.

01. Arcade Fire - The Suburbs

Το Suburbs είναι το άλμπουμ του 2010, hands down.
Τους βγάζω το καπέλο, γιατί στην εποχή του internet και της ατέλειωτης καταιγίδας από πληροφορίες που δεχόμαστε, και ενώ όλα δείχνουν ότι επιστρέφουμε στην φάση των singles, κάνουν κάτι που θεωρείται αδιανόητο. Βγάζουν δίσκο διάρκειας 64 λεπτών που να ακούγεται με τον ίδιο ενθουσιασμό από την αρχή μέχρι το τέλος.

Πέρασαν την δύσκολη δοκιμασία του καθοριστικού 3ου δίσκου με χαρακτηριστική ευκολία και κατάφερουν να αγγίξουν ένα ευρύτερο κοινό χωρίς να συμβιβαστούν.
Φαίνεται άλλωστε αυτό στα live τους, όσο καλοί και επαγγελματίες μουσικοί είναι και ας αλλάζουν οργάνα μεταξύ τους όπως αλλάζουν πάσες οι παίκτες της Barcelona, έχουν τον ενθουσιασμό και την απλότητα ερασιτεχνικού συγκροτήματος που κάνει τα πρώτα του βήματα.


To Suburbs είναι ο δίσκος που περιγράφει ακριβώς τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια.
Όταν τα προάστια δεν ήταν ένα ατελείωτο parking και μπορούσες να παίξεις άνετα μπάλα, κρυφτό και κυνηγητό στην μέση του δρόμου χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε πατήσει αμάξι.
Όταν ακόμα σαν πιτσιρικάδες ήμασταν οργανωμένοι σε γειτονιές και κάθε δρόμος είχε την παρέα του, και αισθανόμασταν σαν ομάδα. Τότε που ήμασταν παρέα είτε πρόκειται για μπάλα απέναντι στους μεγάλους, είτε για τσαμπουκά με την αντίπαλη οδό, είτε για βόλτες με τα bmx μέχρι τους διπλανούς δήμους. Και όταν νοιώσαμε κάτι περίεργο για το κοριτσάκι του διπλανού σπιτιού κάτι μέσα μας άλλαξε, αλλά τίποτα δεν κρατούσε μέχρι το επόμενο παιχνίδι.

Το Suburbs είναι όλα αυτά και ότι άλλο κρύβουν οι μνήμες μας από τα "μαγικά" εκείνα χρόνια. Είναι ένα concept album που καταγράφει με τον καλύτερο τρόπο αυτήν την περίεργη νοσταλγία για κάτι πιο αθώο, όταν η ζωή μας και η καθημερινότητα ήταν πιο απλή, οι μέρες μας ατελίωτες αλλά γεμάτες και όλα έβγαζαν νόημα.

2. Beach House - Teen Dream

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Λατρεύω τους Beach House, από την πρώτη στιγμή και από το πρώτο άκουσμα ήταν αυτό που λέμε κεραυνοβόλος έρωτας.
Λατρεύω την βαθιά φωνή της Victoria LaGrand, λατρεύω το πως με κάνουν να νοιώθω κάθε φορά που τους ακούω. Είναι σπουδαίο πως μπορούν να με κάνουν να θέλω να ερωτευθώ ακούγοντας τα τραγούδια τους, όχι γιατί πραγματικά το θέλω, απλά και μόνο γιατί θέλω να μοιραστώ αυτόν τον δίσκο. Τους Beach House μπορείς να τους χαρακτηρίσεις σαν dream pop δίδυμο (και εν μέρει θα έχεις δίκιο γιατί είναι μουσική φτιαγμένη μέσα από ένα όνειρο), αλλά είναι πολύ περισσότερο από αυτό. Έχουν μέσα τους μια μελαγχολία και μια νοσταλγία που έκανε όλα τα indie darlings φέτος να κλειδωθούν στις κρεβατοκάμαρες τους, με μόνη μουσική υπόκρουση το Teen Dream.

3. Deerhunter - Halcyon Digest

Πάντα όταν ακούω τους Deerhunter, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν ένας προβληματικός τυπάκος σαν τον Bradford Cox να έχει στο μυαλό του τόσες μελωδίες σε πολλαπλά στρώματα.
Το Halcyon Digest είναι με τρεις λέξεις ονειρικό, υπνωτιστικό, μαγευτικό. Σε κάθε ακρόαση νοιώθεις ότι χάνεσαι όλο πιο βαθιά στα τραγούδια του, σε βαθμό που γίνεται εθιστικό.
Και όπως πολύ σωστά είπε μια φίλη, θα ήθελα να ζω σε ένα σύμπαν που να ακούγεται παντού ο Cox.

4. No Age - Everything In Between

Οι Νo Age κυκλοφορούν το πιο προσβάσιμο άλμπουμ τους, χωρίς να σημαίνει ότι έγιναν πιο soft, άμα σ' άρεσε το Nouns στάνταρ θα σ' αρέσει και το Everything In Between. Noise και lo-fi στα καλύτερα του για φέτος. Δεν έχω και πολλά να πω γι' αυτό το δίσκο και για το δίδυμο από το Los Angeles, πέρα απ' ότι έβγαλαν ότι το πιο πορωτικό άκουσα φέτος με κιθάρες. Και όταν σκέφτομαι γιατί έχω βάλει τόσο ψηλά αυτό τον δίσκο πάντα μου έρχονται στο μυαλό οι άπειρες φορές που χτυπιόμουν μόνος μου φωνάζοντας τους στίχους του Sorts.

πάρτυ!

Την Τρίτη (21/12) έχουμε πάρτυ! Όλοι οι bloggers, και όχι μόνο, που συμμετείχαμε στον υπέροχο θεσμό της eurovision εε blogovision, μαζεύουμε τις λίστες μας, τις αντιπαραθέσεις μας και όλα τα μουσικά κόμπλεξ μας και πάμε πλατεία καρύτση (που αλλού; τι σόι hipsters είμαστε;) και συγκεκριμένα στο blink για να ακούσουμε τα καλύτερα albums της χρονιάς όπως εμείς τα ψηφίσαμε!

Επίσης αύριο, Παρασκευή 14:00 με 16:00, στο καθιερωμένο ραντεβού μας στον indieground radio θα παίξουμε μαζί με τον Serpantine Padd τους δίσκους που απολαύσαμε περισσότερο αυτή την τόσο γεμάτη (μουσικά τουλάχιστον) χρονιά που μας πέρασε, σύμφωνα με εμάς. Αντικειμενικά και δημοκρατικά όπως πάντα. Θα πέσει και το καθιερωμένο βρισίδι όπως πάντα.

5. Spoon - Transference

Είναι κάποιες μπάντες, που απλά δεν μπορούν να βγάλουν κακό δίσκο, τι κακό, ούτε καν μέτριο. Ε οι Spoon είμαι σίγουρος ότι και σκατά να κάνουν θα βγάλουν κάτι που θα με κάνει να παραληρώ όλη τη χρονιά. Το Transefernce είναι άλλη μια απόδειξη. Οι Spoon δεν είναι ούτε indie, ούτε alternative, ούτε τίποτα. Βασικά είναι από τα συγκροτήματα που δεν χωράνε στις στενές κατηγοριοποιήσεις των μουσικών ειδών, είναι ένα είδος από μόνοι τους. Είναι Spoon.
Από τις αρχές του 2010 λοιπόν με έκαναν να αναρωτηθώ Is Love Forever? (καλύτερο timing δεν θα μπορούσες να βρεις κ. Daniel) να θέλω να ακούω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ το Goodnight Laura, να χάνομαι στο μυστήριο, να τα σπάω στο μυαλό μου με το Written In Reverse ('someone better call a hearse') και στο τέλος να σκέφτομαι δεν γαμιέται δεν έχω και τίποτα να χάσω πέρα από σκιές και σκοτάδια.

Υποκλίνομαι.

6. Τhe Walkmen - Lisbon

Μερικά συγκροτήματα είναι σαν τις σχέσεις. Τα απολαμβάνεις με πολύ ποτό για ένα βράδυ και μετά ούτε που σε νοιάζει να τα ξαναδεις, με άλλα ενθουσιάζεσαι υπερβολικά πολύ για κάνα μήνα και προσπαθείς με τρόπο να τους εξηγήσεις ότι «δεν φταις εσύ, αλλά εγώ που σε βαρέθηκα».

Είναι και κάποια άλλα που ο έρωτας είναι κεραυνοβόλας από το πρώτο κι όλας λεπτό (Eveyone Who Pretend to Like Me Is Gone), και νομίζεις ότι θα κρατήσει για πάντα (Bows + Arrows).
Σε κάθε βήμα τους, τα ακολουθείς, και σε κάθε λάθος τους τα συγχωρείς (A Hundred Miles Off) ενώ κάνεις υπομονή για κάτι καλύτερο και δεν τα παρατάς. Αναγνωρίζεις ότι το παλεύουν ακόμα και ανανεώνονται (Υou & Me) και σε κερδίζουν πάλι για άλλη μια φορά εκ νέου. Σε συγχωρούν και αυτοί που δεν τους έχει δει live τόσα χρόνια και ανανεώνετε το ραντεβού σας για το Primavera 2011, για να τα πείτε και από κοντά πλέον.

7. Motorama - Alps

Πρέπει να παραδεχθώ ότι όταν πρόκειται για new wave//post punk δεν είμαι καθόλου μα καθόλου αντικειμενικός. Δώσε μου μια βαθιά φωνή, μελαγχολικές κιθάρες, δυνατό μπάσο και λίγο απελπισμένους στίχους και με έχεις κερδίσει. Αυτό κάνουν με μεγάλη μαεστρία οι Ρώσσοι Motorama στο ντεμπούτο τους Alps, και με καθήλωσαν καλοκαιριάτικα να εύχομαι να έρθει χειμώνας για να τους ακούσω όπως τους αξίζει.

Παλιότερο ποστ εδώ.

8. Gorillaz - Plastic Beach

Κάθε κυκλοφορία τους βάζει τον πήχη και πιο ψηλά, κάθε φορά ο ήχος τους είναι ακόμα πιο μπροστά σε σημείο που να καθορίζει τον ήχο της επόμενης πενταετίας. Όπως λέω πάντα για τους Gorillaz έτσι θα έπρεπε να είναι το σωστό, καλό mainstream.

Ένα blend από electro, hip hop, καθαρόαιμη ποπ και λίγες κιθάρες μαζί με μια παρέλαση από guests, που όλοι θα ζήλευαν στον δίσκο τους.
Πως χωράνε μέσα o Lou Reed με τον Snoop Dog, o τρελάρας των Falls με τους De La Soul και ο Mos Def με τους Mick Jones & Paul Simonon; Και πως γίνεται όλο αυτός ο χαμός από διαφορετικούς ήχους και φωνές να έχει τελικά συνοχή από την αρχή μέχρι το τέλος;

Ένας δίσκος που έχει τα πάντα και συμφέρει, τρελό ξεβίδωμα με το Stylo, ανατολικοί ρυθμοί με ρίμες στο White Flag, χαβαλές στο Superfast Jellyfish, χάσιμο πίσω από τα beats και τα αιθέρια φωνητικά της Little Dragon στο Empire Ants, Some Kind of Nature με την αναλλοίωτη φωνή του Reed και που 'σαι ακόμα.
Άσε που περιέχει και το καλύτερο ποπ κομμάτι της χρονιάς, το Melancholy Hill, το οποίο άκουσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο φέτος, σύμφωνα με το last.fm.

Επάξια λοιπόν η μουσική ιδιοφυΐα του Damon Albarn, που κρύβεται πίσω από αυτήν την καρτοονίστικη παρέα, καπαρώνει το #8 μου για φέτος, και παίρνει 13 ποντάκια στο τσεπάκι της. Damon σε ευχαριστώ.

9. Crystal Castles - Crystal Castles (II)

Γιατί έχει τρία από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς. Γιατί μόνο αυτοί μπορούσαν να πάρουν ένα δικό τους κομμάτι, να το μιξάρουν και να βγει 100 φορές καλύτερο. Αν και με το ντεμπούτο τους ποτέ δεν κατάλαβα πως έγινε τέτοιος χαμός και ήθελα τόσο πολύ τα σκατώσουν στο δεύτερο άλμπουμ τους και να επιβεβαιωθώ. Και σκάει αυτό και σου κάνει τη μούρη κρέας, απόμακρο και κρύο χωρίς να σου δώσει περιθώριο επιλογής παρά να χωθείς στις abstract μελωδίες τους.
Σε αντίθεση με το πρώτο τους δεν θέλεις να κάνεις skip σε κανένα τραγούδι μια και επιτέλους βρήκαν την χρυσή τομή μεταξύ θορύβου και μελωδίας. Need I say more? I think not.

10. Surfer Blood - AstroCoast

Το απλό, καλό indie rock που αγαπήσαμε στο πρώτο μισό της προηγούμενης δεκαετίας (πριν αρχίσουν την αντεπίθεση τα μπιμπλίκια και τα synths) με μια δόση Surf και μπόλικης ανεμελιάς. Οι πιτσιρικάδες από την Florida γράφουν απλά αλλά εθιστικά ριφς, που πάντα είναι η αδυναμία μου, τραγούδια για καλοκαίρι, surf και τι άλλο σχέσεις.

11. The National - High Violet

Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω ότι οι National έχουν καταστρέψει πολύ κόσμο, τουλάχιστον να μην νομίζω ότι μόνο εμένα έχουν σημαδέψει. Κάτι είναι και αυτό.
Γι' αυτό δεν ήθελα να αγγίξω το High Violet, γιατί ήξερα τι με περιμένει. Αναμισβήτητα δεν είναι επιπέδου Alligator ούτε Boxer, δεν έχει ούτε την στόμφα ούτε τα ξεσπασμάτα, και κάτι ήξερα που τον κράταγα στο ράφι. Αυτό είναι το κακό με τους National άλλωστε, πάντα σε περιμένουν στην γωνία για να σε αποτελειώσουν..

12. Wavves - King of The Beach

Οι Wavves δεν χρειάζονται και πολλές συστάσεις. Πάρε τον frontman τους τον Nathan. Ροκ σταρ παλιάς κοπής, το μόνο που τον νοιάζει είναι να πίνει μπάφους και αλκοόλ, μπλέκεται σε κάτι απίθανεις ιστορίες, αυτοκαταστροφικός σε σημείο που να γίνεται απολαυστικός αλλά όχι πρεζάκι τύπου Doherty και βγάζει και γαμάτη μουσική. Από το πρώτο κομμάτι του King of The Beach πορώνεσαι και θες να τα σπάσεις όλα, αντ' αυτού αναλώνεσαι στο να κάνεις air guitar στα σόλο των τραγουδιών. Βοηθάει ότι και σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του ο ήχος είναι πιο προσεγμένος, σε κάποιο βαθμό πιο γυαλιστερός χωρίς όμως να ξεφεύγει τελείως από τον γνώριμο noise προφιλ του. Μ' αρέσει απίστευτα που σε κάθε σχεδόν τραγούδι τα βάζει με τον εαυτό του, αυτοσαρκάζεται αλλά στο πετάει ένα who gives a fuck και πάει παρακάτω.

13. Beach Fossils - Beach Fossils

Από τους τίτλους των τραγουδιών και μόνο υποψιάζεσαι τι θα ακούσεις. Vacation, Lazy Day, Youth... Έναν οδηγό για το πως να ξοδέψεις ηλιόλουστες μέρες, κάνοντας απολύτως τίποτα, σχέδια διαφυγής από την πόλη και νεανικούς έρωτες.
Υπάρχει μια διάχυτη αθωότητα σε όλο ντεμπούτο τους αλλά αυτό που τους να κάνει να ακούγονται ξεχωριστούς είναι η μίξη ανεμελιάς και μελαγχολίας κάτω από ήχους surf μελωδιών και απόμακρων φωνητικών. 

14. Harlem - Hippies

Μερικές φορές το μόνο που θέλεις να ακούσεις είναι απλό rock 'n' roll. Ούτε πολύπλοκες ενορχηστρώσεις, ούτε ψαγμένος στίχους που θα σε προβληματίσουν και ούτε "δύσκολα" concept albums. Στο Hippies θα βρεις ακριβώς αυτό, μιλάμε για ένα ειλικρινές, μη επιτηδευμένο garage rock δίσκο στα όρια του low-budget και ας τους έχει η Matador κάτω από τα φτερά της. Let's be honest here, το sophomore των Harlem δεν πρόκειται να σου αλλάξει τη ζωή και πιθανόν του χρόνου να μην τους θυμάσαι καν. Θα θυμάμαι όμως τα αμέτρητα βράδια στην αυλή μου να τους ακούω περιμένοντας κάτι να αλλάξει, και να εύχομαι όλα να είναι τόσο απλά όσο οι στίχοι τους και τα τραγούδια τους ενώ χαζοχαίρομαι μόνος μου.

15. Tame Impala - Innerspeaker

Έχω μια κακιά συνήθεια. Μόλις αγαπήσω κάποιους δίσκους τους σβήνω από το κινητό μου για να βάλω καινούργιους και να καταφέρω να τους ακούσω. Είναι πολύ ψυχαναγκαστικό αυτό που κάνω, αλλά διαφορετικά θα ακούω τα ίδια και τα ίδια σε ένα ατέλειωτο loophole. Ένας από τους δίσκους που μου λείπουν πολλές φορές όταν βολτάρω με το ποδήλατο στην Αθήνα και βρίζω τον εαυτό μου για τα ηλίθια κόλπα που σκαρφίζομαι, είναι αυτός των Tame Impala.
Οι Αυστραλοί σκαρώνουν ψυχεδελικά ροκ κομμάτια και η οικεία Lennonish φωνή του frontman μου πήρε τα μυαλά το καλοκαίρι. Θυμάμαι άπειρες ώρες να είμαι ξάπλα στον ήλιο με τα ακουστικά στα αυτιά και να κολυμπάω στις μελωδίες τους, μεστά και δεμένα κομμάτια με μια καλοκουρδισμένη μπάντα να τα δίνει όλα. Δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω από τον δίσκο σίγουρα όμως μου έχουν μείνει τα Lucidity, Desire Be Desire Go, Solitude Is Bliss και το I Don't Really Mind.


Για τους τύπους τα έχουμε πει και εδώ.

16. My Wet Calvin - All Great Events

Μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της φετινής χρονιάς οι δικοί μας My Wet Calvin (check εδώ). Αν και γνωστοί στο αθηναϊκό κοινό εδώ και αρκετά χρόνια για τα εκρηκτικά και ευρηματικά live τους, φέτος κυκλοφόρησαν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά μαζεύοντας έτσι υλικό από παλιότερες κυκλοφορίες και κάποιες καινούργιες συνθέσεις. Δεν είναι ότι πιο ολοκληρωμένο άκουσα φέτος, αλλά πολλά κομμάτια διάολε μου κόλλησαν βαθιά στον εγκέφαλο μου και ακόμα δεν λένε να φύγουν. Άκου τα Part Two, Bess McNeal, Morning Tide και το Sweet 'n' Sour που κάθε φορά που το ακούω με ρίχνει στα πατώματα.

17. Vampire Weekend - Contra

Το αν είναι πλουσιόπαιδα και φλώροι οι Vampire Weekend, καθόλου δεν με ενδιαφέρει. Καταφέρνουν να μου δώσουν ξένοιαστα και ανεβαστικά τραγούδια χωρίς να το κουράζουν. Το Contra μπορεί να μην έχει το A-punk και το Oxford Comma του ντεμπούτου τους, έχει όμως το Giving Up The Gun και το Cousins. Παίζοντας ανάμεσα στον ήχο των Τalking Heads και των πολυ-αγαπημένων μου Walkmen με πιο ανάλαφρη διάθεση, είναι ο δίσκος που θες να ακούς στην μετάβαση μεταξύ άνοιξης και καλοκαιριού. Ηλιόλουστες indie μελωδίες με afro beat επιρροές. Άκου επίσης τα White Sky, το post-breakup κομμάτι Taxi Cab και τις middle/upper class αναζητήσεις στο Run.

18, Crocodiles - Sleep Forever

Άμα η χρονιά δεν ήταν full στο noise, lo-fi και shoegaze σίγουρα οι Crocodiles θα ήταν ψηλότερα στη λίστα. Βρωμιά στις κιθάρες,  πολύ distortion στα φωνητικά και ξεκάθαρες επιρροές από Jesus and The Mary Chain και My Bloody Valentine (άκου το Girl In Black και θα καταλάβεις)  είναι μερικούς από τους λόγους που αυτό το δισκάκι έλιωσε στα ηχεία μου το 2010. Τσέκαρε τα Mirrors, Stoned to Death και Sleep Forever. 

19. Foals - Total Life Forver

Foals - Total Life Forever

 

Οι Foals εμπλούτισαν τον ήχο τους με shoegaze πινελιές (όπως και πολλοί άλλοι φέτος), τα εθιστικά riffs που ακούσαμε στο Antidotes υπάρχουν αλλά αυτή τη φορά ο ήχος τους ακούγεται πιο μεγάλος, πιο επικός και με μεγαλύτερο βάθος. 

Αναμφισβήτητα καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι το 7λέπτο Spanish Sahara με το ανατριχιαστικό build-up του. 

Οπωδσήποτε άκου τα Blue Blood, This Orient και το ομότιτλο Total Life Forerver.

20. Wild Nothing - Gemini

20. Wild Nothing - Gemini

Όταν ακούς το Gemini είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι πίσω από τις πολυδιάστατες μελωδίες του βρίσκεται μόνο ένα άτομο. Shoegaze, indie-pop και new wave like synths μπλεγμένα σε ένα περίεργο μείγμα φτιάχνοντας ονειρικά τραγούδια που σου φέρνουν νοσταλγία για την εφηβεία και τα απωθημένα της. Οι Wild Nothing έχουν έναν φρέσκο και νεανικό ήχο παρόλου που έχει επηρεαστεί πολύ από άλλες δεκαετίες. Οπωσδήποτε άκου το Live in Dreams, Chinatown και Summer Holiday.